Er was eens…

Er waren eens twee kleine nichtjes. Ze brachten hun jeugd al spelend door bij hun grootmoeder thuis, waar ze al van jongs af aan rondliepen in de rokken en de hakken van de lieve vrouw – dat die veel te groot waren voor hun kleine lichaampjes, laten we hier eventjes buiten beschouwing. Dat ging zo een hele tijd door, tot de komst van de eerste camera daar verandering in bracht. Het ene nichtje ontdekte al snel dat ze gemaakt was om voor de lens te gaan staan, terwijl het andere nichtje erachter kwam dat zij achter de camera thuishoorde (en voor de mensen die het nog steeds niet doorhebben: dat ben ik!)

En zo geschiedde het: het vuur was aangestoken. En het zag er niet naar uit dat dat brandje snel geblust zou worden, integendeel. Ik denk dat er ondertussen al een paar jaar verstreken zijn sinds ik mijn eerste camera kocht, ook al ben ik er pas twee jaar zo intensief mee bezig. In de voorbije jaren hebben ik alles wat ik nu weet op mezelf geleerd. Als een ware autodidact nam ik de handleiding van mijn camera door, downloadde ik apps met een “30 day photography challenge” en liet ik me inspireren door mijn omgeving. Eerlijk? Nee, de technische kant van fotografie heb ik na al die jaren nog steeds niet helemaal onder de knie. Maar is dat nodig, als je de focus legt op de creatieve kant ervan, zoals ik?

Imperium uitbouwen

Toen ik het gevoel had dat ik net genoeg van fotografie afwist om ook andere mensen ermee te beginnen lastigvallen, moesten mijn vrienden en familie eraan geloven. De bomen in mijn achtertuin had ik al in elk seizoen op beeld vastgelegd, maar nu wilde ik échte modellen voor mijn lens, zoals échte fotografen dat deden! Ik was er dan ook een tijdje mee zoet vooraleer al mijn vrienden de revue waren gepasseerd – toegegeven, zo belachelijk veel zijn dat er nu ook weer niet – dus vond ik dat het tijd werd om de volgende stap te zetten, en smeet ik me volledig op het uitbouwen van mijn sociale media.

Dat is nu zo’n twee jaar geleden, en ondertussen heb ik een Facebook- en een Instagrampagina met meer dan duizend volgers. Hoe gek is dat?! Ik ken nog niet eens duizend mensen, laat staan duizend mensen die het de moeite waard vinden om een deel van hun (ongetwijfeld kostbare) tijd te besteden aan het liken van mijn foto’s. Het is voornamelijk via die sociale mediakanalen dat potentiële modellen hun weg tot bij mij vinden – dat, en de mond-tot-mondreclame van mijn allerliefste familie en vrienden. Mijn socials zijn dus best belangrijk voor mij, maar het is lang niet altijd zo positief als het lijkt.

De moeite waard?

Toen Instagram besloot zijn algoritmes te veranderen om voorrang te geven aan gesponsorde posts, ging niet alleen mijn bereik, maar ook mijn zelfvertrouwen serieus naar beneden. “Instagram zit tjokvol fotografen die wél de juiste opleiding hebben gekregen, die wél de juiste modellen weten te strikken, die wél weten waar ze mee bezig zijn; waarom zouden de mensen dan geïnteresseerd zijn in de fotootjes van zo’n boerentrien als ik?” Het was een gedachte die me regelmatig teisterde. Tot ik besloot om het roer om te gooien.

Ik wil me niet plooien naar de algoritmes van Instagram, ik wil niet bezig zijn met de cijfers die erachter schuilgaan, ik wil mijn inspiratiebronnen niet als concurrentie hoeven te zien. Ik wil mijn werk kunnen tonen aan wie er ook maar in geïnteresseerd is, ik wil mezelf blijven uitdagen en ontwikkelen, ik wil die socials gebruiken om een positieve boodschap uit te dragen. Daarom heb ik een heel project op poten gezet dat de komende week van start gaat, en waar ik ongetwijfeld nog een hele blogpost aan zal wijden. Stay tuned!

Wat hebben we dan vandaag geleerd?
1. Waar een wil is, is een weg; een goede motivatie is veel meer waard dan tien opleidingen bij elkaar.
2. Laat je goed omringen; de mensen rondom je zullen je helpen om je werk te maken én om het te verspreiden, zodat jij dat niet allemaal alleen hoeft te doen.
3. Er komt nog een supercool project aan dat je echt voor geen geld van de wereld wilt missen 😉

Liefs,
Kilien