Opdracht volbracht!

De vraag die me gisteren ongetwijfeld het vaakst werd gesteld, is hoe ik in godsnaam bij KunstKanaal in Wijnegem terechtgekomen ben. Een gemeenschappelijke vriendin van mij en Bart, de organisator, had op Instagram een oproep geplaatst: KunstKanaal was op zoek naar nieuwe, jonge artiesten die hun werk een maand lang wilden tentoonstellen in hun café. Onder het motto “Een ‘nee’ heb je, een ‘ja’ kan je krijgen” zocht ik contact met Bart, een drie maanden later hangen mijn foto’s toch maar mooi te blinken in het café van JC Ahoy.

Toen de datum voor de expositie geprikt was, kon ik aan de organisatie ervan beginnen. Maar hoe begin je aan zoiets als je dat nog nooit hebt gedaan? Op drie maanden tijd heb ik fotoshoots ingepland, foto’s uitgekozen en bewerkt, toestemming gevraagd aan de modellen, fotoafdrukken besteld, nieuwe visitekaartjes laten maken,  uitnodigingen ontworpen en opgestuurd, reclame gemaakt op Instagram en Facebook, de expositie zelf in elkaar gestoken, een gastenboek en drank gekocht; kortom, ik moest voor allerlei dingen zorgen. En natuurlijk kan het niet anders dan dat er daarbij iets misloopt. Dat je foto’s niet meegeleverd worden, bijvoorbeeld.

Enthousiast als ik was, heb ik meermaals per dag de track and trace van mijn foto’s opnieuw geladen om mijn pakketje op de voet te kunnen volgen. Je kan je dus wel voorstellen hoe hard ik stond te popelen om van school weer thuis te komen toen ik die verlossende woorden “geleverd” zag staan. Maar dat enthousiasme was al snel vervlogen toen ik zag dat er helemaal geen pakketje geleverd was. Het is te zeggen, er zat alleen een leeg omhulsel in mijn brievenbus, en mijn posters zelf waren nergens te bespeuren.

Ik schoot natuurlijk meteen in volle paniek: iemand had mijn foto’s gestolen, dat kon bijna niet anders. Gebeld bij de buren; die hadden niets gezien. Gebeld naar het postkantoor; die waren al gesloten. Uiteindelijk zag ik geen andere oplossing dan naar het hoofdkantoor van Bpost in Brussel te bellen, waar ik te horen kreeg dat mijn pakketje zelfs nooit in het sorteercentrum was aangekomen. Wat moest ik dan? De expositie begon al over twee weken!

Na via alle mogelijke manieren – en wanneer ik ‘alle’ zeg, bedoel ik ook echt álle – contact te hebben gezocht met de drukkerij waaraan ik mijn prints had toevertrouwd, hebben die me de perfecte oplossing geboden: de foto’s werden zo snel mogelijk opnieuw gedrukt en verzonden, en dat zonder meerkost, uiteraard. Nog ongeduldiger dan eerst heb ik op mijn foto’s zitten wachten, maar toegegeven: het was het wachten waard. Want wanneer je je eigen werk plots in het lang en het breed – letterlijk dan – uitvergroot ziet, dan geef je jezelf toch wel even een schouderklopje.

Maar ik ben absoluut niet de enige die een schouderklopje verdient. Daarom zou ik graag de tijd willen nemen om een paar mensen nog harder in de spotlights te zetten dan mijn eigen werk gisteren. In de eerste plaats: grote shout out naar alle modellen die de afgelopen jaren voor mijn lens zijn gepasseerd, die voor proefkonijn hebben gespeeld, en wiens knappe kop nu toch maar mooi op een echte tentoonstelling hangt te schitteren. Niet alleen jullie aanwezigheid, maar ook jullie vertrouwen, motivatie en inspiratie zijn onontbeerlijk voor mijn werk.

Daarnaast wil ik nogmaals Bart van KunstKanaal bedanken voor deze kans. Hoe kan je nu niet voor de volle honderd procent staan achter een project dat één grote win-winsituatie is: het jeugdcentrum wordt elke maand met nieuwe kunst opgefleurd waar de Wijnegemse jeugd op een ongelooflijk laagdrempelige manier mee in aanraking wordt gebracht én jonge artiesten zoals ik krijgen de kans, de ruimte, het materiaal en de expertise om het grote publiek kennis te laten maken met hun werk. Chapeau!

En ook iedereen die gisteren aanwezig was, verdient meer dan één dikke pluim. Dat jullie de moeite hebben gedaan om naar de vernissage te komen, een glaasje te komen drinken en een praatje te komen maken, betekent veel meer dan jullie je kunnen inbeelden. Dankzij jullie heb ik niet alleen mijn werk van de afgelopen vijf jaar met jullie kunnen delen, maar ook mijn verhaal. En ik had eerlijk gezegd nooit gedacht, zelfs nooit durven dromen, dat er zoveel mensen daarin geïnteresseerd zouden zijn.

Dan blijft er nog één iemand over die al mijn dankbaarheid verdient, omdat ik nooit zou hebben gestaan waar ik nu staan zonder zijn hulp, zijn goede raad, zijn ongezouten mening, en bovenal zijn steun: mijn allerliefste Ben. Al vier jaar lang helpt hij me om het beste in mezelf en in mijn passies naar boven te halen, steekt hij mijn filmpjes in elkaar, zorgt hij voor de grafische vormgeving en de logistiek, en klimt hij op ladders van vijf meter hoog om mijn kaders omhoog te hangen.

Aan iedereen die de afgelopen vijf jaar mijn pad is gekruist, en die misschien een heel stuk met me heeft meegewandeld: dankjewel. Jullie zijn stuk voor stuk kanjers, en zonder jullie had ik dit allemaal nooit kunnen verwezenlijken. En ik zou zeggen: stick around, want dit is absoluut nog niet het laatste dat jullie van mij gezien hebben. En als je me nu even wilt excuseren, ik ga een beetje mopperen over het feit dat mijn vernissage, waar ik drie maanden aan heb gewerkt, op drie uur alweer voorbij was. En nadenken over wat het volgende gekke is wat ik ga doen. Dat ook.

Liefs,

P.S. Aan allen die gekomen zijn: wat vonden jullie ervan? Aan allen die niet gekomen zijn: niet getreurd! Nog tot het einde van de maand kan je het jeugdcentrum een bezoekje te brengen om een pintje te gaan drinken en mijn werk te gaan bezichtigen.

MEER INFORMATIE over de werking en de toekomstplannen van KunstKanaal vind je hier.