De rollen omgedraaid

Zou het geen ongelooflijke teleurstelling zijn als ik als oprichter van Chair Chaude niet aan mijn eigen project zou deelnemen? Als ik de berichten van sommigen mag geloven, wel. Misschien lijkt het wel raar dat een fotografe plots model gaat staan voor een project dat ze zelf op poten heeft gezet, maar het zou niet het eerste rare zijn wat ik doe. En daarbij, ik kan jou toch moeilijk teleurstellen? Met die gedachte(n) in mijn achterhoofd, trok ik mijn kleren uit en ging ik weer eens zelf voor de lens staan.

Ja maar, als ik plots voor de camera ga staan, wie staat daar dan achter? Mijn behulpzaam en belachelijk geduldig lief, natuurlijk. Ben, als je dit leest: dankjewel én sorry. Dankjewel dat je me geholpen hebt, en dan heb ik het niet alleen over het maken van deze foto’s. Sorry, omdat ik niet alleen voor mezelf, maar ook voor anderen, zo ongelooflijk kritisch kan zijn. Natuurlijk heb je als fotograaf een bepaalde visie voor ogen die andere fotografen niet met je delen, en dus niet op diezelfde manier over kunnen brengen. Het was verkeerd om te verlangen dat je dat wel zou kunnen.

En dat ik kritisch kan zijn over mijn foto’s (zowel de foto’s door als van mij), zou je natuurlijk helemaal niet mogen verbazen. Zeker binnen dit project vind ik het erg belangrijk dat alles tot in de puntjes uitgewerkt wordt: de sfeer in de studio, de gesprekken met de modellen, de kwaliteit van de foto’s, de uitwerking van het resultaat, om maar enkele voorbeelden te noemen. Wanneer je zoiets organiseert, komt daar vaak veel meer bij kijken dan je op het eerste gezicht kan vermoeden.

Waarom ik al die dingen dan per se tot in de kleinste details wil verzorgen? In de eerste plaats omdat dit project heilig voor me is. Minder dan een jaar geleden stampte ik het op mezelf uit de grond, en als je kijkt waar ik na een paar maanden sta, durf ik zelfs nog niet te dromen over wat de toekomst me nog kan brengen. Daarnaast is alles wat bij het project komt kijken, zowel het proces als het product, best wel beladen: onder andere voor de modellen die zich letterlijk en figuurlijk aan me blootgeven, is dit een life changing experience, en dan kan het natuurlijk best een goede zijn. En last but not least: ik ben een perfectionist. Ik ben hard en kritisch, en dat in de eerste plaats nog voor mezelf. En dat werd tijdens en na deze fotoshoot weer maar eens duidelijk.

Hoe gek het ook mag klinken, eigenlijk ben ik niet zo erg veel bezig met mijn uiterlijk. Begrijp me niet verkeerd: ik draag het liefst kleren waar ik me goed in voel, ik smeer al eens graag wat make-up op mijn gezicht, ik vind het belangrijk er niet als een verwaarloosde slons bij te lopen. Maar veel verder dan dat gaat het niet. Ervan uitgaand dat mensen toch iets over mij onthouden (of is dat dan weer een arrogante veronderstelling?), wil ik dat het niet gaat om hoe ik eruit zie, maar wel om wie ik ben of wat ik doe.

En voor iemand die niet zoveel bezig is met haar uiterlijk, is het ook plots heel confronterend om zulke foto’s van jezelf onder ogen te krijgen, omdat je wel wordt gedwongen om jezelf eens echt goed te bekijken. En eerlijk? Ik vond wat ik zag, ook niet leuk om naar te kijken. Plots lijkt het wel alsof al je onzekerheden in de verf worden gezet: mijn dunne bovenlip, mijn lange nek, mijn smalle polsen. Want uiteindelijk heeft zelfs de meest zelfverzekerde persoon nog steeds complexen over zichzelf.

Maakt dat mij dan plots minder zelfzeker? Is dat dan plots een zware deuk in mijn zelfvertrouwen? Ja, eventjes wel. Tot ik mijn focus verleg: in plaats van te kijken naar de dingen die ik niet mooi vind aan mezelf (dat zijn er genoeg), kijk ik naar de dingen die ik wel mooi vind aan mezelf (dat zijn er misschien wel meer): mijn vrolijke krullen, mijn zuurverdiende striemen, mijn perfect normale borsten. Ik heb een gezond lichaam dat me in staat stelt om alles te bereiken waar ik mijn zinnen op zet. Hoe kan je daar dan kwaad op zijn?

Liefs