Angers: terug van nooit weggeweest

Maandag 5 augustus 2019

Het besef begon pas binnen te sijpelen op het moment dat ik mijn koffers begon te pakken: ik zou helemaal alleen naar Angers terugkeren. Een reis die om verschillende redenen erg spannend voor me was. Enerzijds omdat het de eerste keer is dat ik alleen op vakantie gaan, anderzijds omdat ik terugga naar dé plek waar ik een groot deel van mijn hart achtergelaten heb. Wat voelde het onbeschrijfelijk toen ik de stad stilaan aan de spoorlijn voorbij zag glijden. Nee, ik was niet weer thuis. Ik was er gewoon nooit weggeweest.

Zodra mijn treintickets geboekt waren, zocht ik weer contact met Annie en Lionel, de mensen die me vier maanden lang onder hun dak én hun vleugels hebben genomen, om hen te vertellen dat ik terug zou komen. Ik grapte nog tegen Ben: “Het zou me niets verbazen mochten ze me aan het station staan op te wachten.” Ik was zo druk in de weer met de gps in te stellen naar mijn appartement dat ik ze zelfs nog niet zag staan of hoorde roepen. Het hoeft je dan ook niets te verbazen dat ik hen in tranen in de armen vloog.

Ik kreeg niet alleen een taxiritje naar mijn appartement, maar ook een uitnodiging aangeboden: of ik vanavond niet bij hen wilde komen eten, zodat we even konden bijpraten. En wie ben ik om ‘nee’ te zeggen tegen de mensen die ik ondertussen als familie ben gaan beschouwen? Nadat ik mijn spullen een plekje had gegeven en mijn boodschappen voor de komende dagen had gedaan, trok ik dus naar het huis dat vier maanden mijn thuis is geweest.

Zonder nadenken wandelde ik door de stad die ik nog steeds zo goed ken, alsof mijn voeten – en mijn hart – de weg naar huis zo wisten te vinden. Ik kijk er naar uit om de komende dagen mijn favoriete plekjes weer op te zoeken. Nu al heb ik het gevoel dat ik aan enkele dagen niet genoeg zal hebben, misschien omdat ik van deze stad gewoon geen genoeg kan krijgen.

En wat was het een goede beslissing om op die uitnodiging in te gaan! Na het vijfgangenmenu – ik kan wel wennen aan die Bourgondische levensstijl van de Fransen – krijg ik ook nog eens een lift naar huis aangeboden. En alsof ik nog niet hard genoeg in de watten gelegd was, kreeg ik nóg een uitnodiging om woensdagavond weer te komen eten. Zo’n uitnodiging sla je toch niet af?

Het is ondertussen middernacht gepasseerd, en ik voel me moe, maar voldaan – en een klein beetje nerveus omdat ik helemaal alleen moet slapen in een appartement dat ik niet ken. We zullen nog moeten zien hoe ik de komende dagen met dat ‘alleen-zijn’, iets wat ik anders zo probeer te vermijden, zal omgaan. Ik hou je ervan alleszins op de hoogte. 😉

 

Dinsdag 6 augustus 2019

Goed nieuws: er zijn vannacht geen pikkedieven mijn appartement binnengeslopen en ik heb geslapen als een roosje! Al na één dag in Frankrijk probeer ik mezelf de typische laissez-faire attitude aan te meten: wakker worden van de zonnestralen die zich door de gordijn een weg naar binnen banen, in mijn pyjama genieten van mijn ontbijt en mijn tas thee terwijl ik hoor hoe de stad stilaan ontwaakt; hier kan ik wel aan wennen.

Ik kon niet wachten om mijn geliefde stad weer te gaan verkennen, maar de weergoden hadden daar duidelijk anders over beslist. Moet het natuurlijk net lukken dat ik bij het inpakken van mijn koffers mijn paraplu niet meteen terugvond. Ik besloot dan maar binnen te blijven en me bezig te houden met mijn duizend-en-één verschillende projecten.

Toen het plots middag was, kreeg ik toch een wrang gevoel in mijn maag – en nee, het was niet van de honger. Was ik niet naar hier gekomen om eens een paar dagen níét te werken, maar net de straat op te trekken, wat rond te wandelen en van de omgeving te genieten? Gelukkig heb ik ondertussen geleerd dat ik niet zo hard mag zijn voor mezelf, dus sloot ik rustig mijn computer af – content van het werk dat ik net had afgeleverd – en trok, samen met de zon, de stad in.

Zonder doel stapte ik de voordeur uit. Wat voor nieuws valt er uiteindelijk te ontdekken in een stad waar je vier maanden hebt gewoond? Net als de toeristen werkte ik boegbeeld na boegbeeld van de stad af, en net als de locals flaneerde ik door de gezellige straatjes waar anders niemand komt. Ik heb me opnieuw verbaasd over al het moois dat de meest aangename stad van Frankrijk te bieden heeft, en ik heb er deze keer dubbel zo hard van genoten.

En op datzelfde à l’aise tempo waarmee ik de dag begonnen ben, ben ik hem ook geëindigd. Koken, afwassen, een bad nemen, wat tv kijken: soms moet het nu eenmaal niet meer zijn dan dat. Tussen al die dingen door, wanneer ik met een tas thee in de zetel zit en een beetje afwezig door het raam staar, heb ik ook heel wat tijd om na te denken. Over het feit dat het alleen-zijn me (voorlopig) minder zwaar valt dan gedacht, bijvoorbeeld.

Want hoe kan een mens, zelfs als er fysiek niemand in de buurt is, zich alleen voelen met twee families: eentje in België én eentje in Frankrijk? Je zal het misschien niet geloven, maar ik ga het toch zeggen: hoe graag ik in december wilde terugkeren naar huis, zo graag wil ik hier nu nooit meer weg.

 

Woensdag 7 augustus 2019

Net als gisteren stond ik vandaag op met de gedachte: “Waar heb ik vandaag zin in?” Gelukkig verschafte het stralende weer al snel een duidelijk antwoord op die vraag: ik moest en zou vandaag naar buiten gaan om te genieten van het prachtige weer én van de prachtige stad. De stadskaart heeft mijn vermoeden bevestigd: na twee dagen heb ik het stadscentrum zo goed als volledig herontdekt.

Want wat doe je wanneer je alleen op vakantie bent in een stad die je op je duimpje kent? Wandelen. Nee, niet van die uitgestippelde routes langs de meest markante monumenten van de stad, maar van die wandelingen waarop je je laat leiden door je intuïtie en de straatjes inslaat die je op dat moment het meest aantrekken. Zo heb ik na twee dagen tijd meer dan twintig kilometer in de benen.

Ik stapte bijvoorbeeld naar de wekelijkse markt; niet om mijn boodschappen te doen, maar om te genieten van alle geuren en kleuren die onlosmakelijk aan markten verbonden zijn. In een spontane ingeving kocht ik een ruiker bloemen om ’s avonds aan Annie en Lionel te geven, en dat idee alleen al maakte me oprecht gelukkig. Het complimentje dat ik van een voorbijganger kreeg: “Quelles jolies bouclettes (dat zijn ‘(haar)lokken’, ik heb het ook even moeten opzoeken) avez-vous, mademoiselle!” droeg natuurlijk alleen maar bij aan dat gelukzalig gevoel.

Ik had mijn reis hiernaartoe niet mooier kunnen afsluiten dan zoals ik dat vanavond heb gedaan: met een avondlijke wandeling naar de Château, waar een heel lichtspektakel op de muren werd geprojecteerd. Niet alleen schitterend vormgegeven, maar ook wonderlijk mooi verteld. Dat ik licht geëmotioneerd weer naar huis stapte, ga ik dan ook niet ontkennen.

 

En net dat gelukzalige gevoel is de reden waarom ik zo blij ben dat ik enkele dagen teruggekeerd ben. Meer dan acht maanden geleden ben ik hier moeten vertrekken met een wrang gevoel, waardoor ik mijn Erasmus niet had kunnen afsluiten zoals ik had gehoopt. Maar wanneer ik hier morgen weer vertrek, zal er van dat verscheurd gevoel geen spoor meer zijn, omdat ik niet langer het gevoel heb afscheid te moeten nemen.

You can take the girl out of Angers, but you can never take Angers out of the girl.

Liefs