Haaientanden

Als ik goed luister, dan hoor ik haar snikken. Ze denkt dat niemand haar kan horen – net zoals ieder zestienjarig meisje dat gesmoorde snikken uitstoot achter gesloten slaapkamerdeuren. Maar ik hoor haar wel, met mijn oor dat erop getraind is de prooien van de dieetcultuur vanop kilometers afstand te lokaliseren als een hongerig roofdier. Wat haaien hebben met bloed, heb ik met tienertranen.

Mijn zestienjarige zus, een jonge vrouw in volle puberteit, een onzekere ontdekkingsreiziger op zoek naar zichzelf, past niet meer in dat rokje dat ze vorige zomer heeft gekocht. Nee, het is niet dat nietszeggende stuk stof dat je hoort scheuren – het is haar hart, haar lichaamsbeeld, haar zelfvertrouwen.

Ik wil me met mijn duizend haaientanden in haar nog onvolgroeide hersenen vastbijten om haar duidelijk te maken dat als je schoenen te klein zijn, je nieuwe schoenen koopt in plaats van je tenen af te hakken, en dat het met kleren net zo werkt. Maar het monster dat we “dieetcultuur” hebben gedoopt, heeft mijn plaats al ingenomen.

Ha, de dieetcultuur. Ze achtervolgt ons trouwer dan onze geliefde viervoeter ooit zal kunnen; met dat verschil dat we een hond thuis in een hok kunnen duwen en het zwijgen kunnen opleggen met een sporadische pedagogische tik. Bel nu alsjeblieft niet naar Michel Vandenbosch. Ik zie mijn honden even graag als mijn zus. Ook als ze niet in dat rokje past.

Ik hoor het duiveltje op mijn linkerschouder – of was het misschien toch het patriarchaat? – fluisteren dat wij, vrouwen, ons om zulke zaken nu eenmaal niet druk hoeven te maken. Sois belle et tais-toi. Want zolang we onze lippen stijf op elkaar houden wanneer iemand ons smalend aankijkt met een gebakje in de hand – a moment on the lips is a lifetime on the hips – kunnen we ons ook niet uitspreken over het onrecht dat ons nog veel te vaak wordt aangedaan, nietwaar?

Dat we voor hetzelfde werk nog steeds niet hetzelfde betaald krijgen als mannen. Dat we ons nog steeds moeten verantwoorden als we besluiten om geen kinderen te baren (waren wij daar dan niet voor gemaakt?) Dat het hoogste doel in het vrouwelijke leven niet het doorbreken van het glazen plafond, maar van ons laagste gewicht is. Je zou voor minder in tranen uitbarsten.