Sara is een studente toegepaste taalkunde by day en een enthousiaste blogger by night – hoewel die dingen al eens door elkaar durven te lopen. In elke van haar blogposts vertelt ze met een bewonderenswaardige portie eerlijkheid over die weg die ze nog wil volgen in de toekomst, maar ook die ze heeft afgelegd in het verleden: Mijn weg, mijn waarheid is er immers gekomen naar aanleiding van de eetstoornis die een tijdlang haar leven beheerste. Op zoek naar positiviteit deelt ze haar verhaal, om zowel zichzelf als anderen te kunnen helpen hun weg en hun waarheid te vinden.
Hoe uitte jouw eetstoornis zich in het begin?
Mijn eetstoornis begon allemaal met de onvrede over mijn eigen lichaam en de gedachten dat anderen er mooier, dunner en gezonder uitzagen. Die anderen werden voor mij de spiegel: het was aan hén dat ik me wilde spiegelen. Mezelf zag ik echter nooit staan. In mijn ogen was ik alleen maar lelijk, dik en ongezond.
Voor mij was de eetstoornis zowel mentaal als fysiek heel zwaar. Ik kan je niet vertellen of het meer pijn deed om naar lucht te moeten happen tijdens het wenen omwille van negatieve gedachten, of tijdens het wenen omwille van een zware fysieke inspanning. Evenmin kan ik je vertellen of ik het erger vond dat ik met niemand een gesprek aanging of dat ik bij het sporten niet meer zweette. Het mentale en fysieke gingen hand in hand; ze vormden als het ware één groot geheel.
Wanneer had je door dat dat problematisch begon te worden?
De situatie werd problematisch doordat ik 24/7 in de ban bleef van het ‘mooie en gelukkige leven van zovele anderen’ en het ‘verschrikkelijk lelijke olifantenleven van mezelf’. Zo ging ik wel twintig keer per dag voor de spiegel staan om te kijken hoe het met mijn buik, billen en zelfs donshaartjes boven mijn lippen was gesteld. Ik keek enerzijds vol wrok en anderzijds toch wel jaloers naar die dunne billetjes van mijn zus die een eetstoornis had én had ik uit wraak – en toch weer niet, want dat ontkende ik – besloten wat kilo’s kwijt te spelen en voor een strakkere buik te gaan. Nog problematischer werd het toen ik effectief die kilo’s kwijtspeelde en die strakkere buik begon te krijgen: een nieuwe gedachte vertelde me namelijk dat ik niet goed genoeg bezig was.
Wanneer heb je besloten hulp te zoeken?
Wel ja, míjn keuze is het nooit geweest. Het is mama die voor mij een afspraak met een diëtiste en een therapeute regelde. Bij mijn zus Ine was het net zo: mama riep externe hulp in toen ze vaststelde dat Ine enorm vermagerde. Terwijl een vriendin bijvoorbeeld enkel zag dat mijn broek toch wel wat groot voor me was, zag mama veel meer: mijn regels bleven uit, ik had last van haaruitval, ik deed heel veel buikspieroefeningen, ging meer dan ooit lopen… Een voor een redenen om hulp te zoeken.
Zowel bij de diëtiste als bij de therapeute ging ik wekelijks langs. De diëtiste vroeg me om op de weegschaal te staan, terwijl de therapeute me vragen stelde om te polsen hoe het met me ging en wat er me dwars zat. Hoewel ik dat, vooral in het begin, niet fijn vond om te gaan, omdat ik mezelf voor ogen hield dat het toch niet zou helpen. Die externe hulp heeft er uiteindelijk wel degelijk goed aan gedaan. Ik wil mezelf liever niet de vraag stellen hoe ik het er zonder externe hulp vanaf zou hebben gebracht.
Hoe kijk je nu terug op die periode?
Hoewel die periode in mijn leven beklad is met negatiefs, kijk ik er positief op terug. Het is misschien cliché om te zeggen dat tegenslagen je sterker maken, maar het is werkelijk zo. In die periode heb ik heel wat geleerd over mezelf en op een andere manier naar situaties leren kijken. Zo heb ik bijvoorbeeld in mijn gedachten opgenomen dat het leven een feest is – waarbij je alleen zélf de slingers moet ophangen.
Er zijn heel veel herinneringen uit die periode die me zijn bijgebleven, maar er is toch wel één herinnering die een heel sterke invloed op me heeft gehad: de relatie tussen mijn zus Ine en ik. Zoals ze zelf in een brief op mijn blog Mijn Weg, Mijn Waarheid schrijft, heeft haar eetstoornis ons volledig uit elkaar getrokken. Waarom dat me zoveel pijn heeft gedaan, is omdat we vóór haar eetstoornis als twee magneten voortdurend aan elkaar bleven plakken. Tegenpolen trekken elkaar aan, hé? Zowat elke zomeravond lagen we tot één uur ’s nachts al onze geheimen aan elkaar te vertellen. Nu de relatie tussen mijn zus en ik weer dik oké is, wordt het misschien tijd daar weer werk van te maken.
Zijn er dingen waar je het nu nog steeds moeilijk mee hebt, triggers waar je rekening mee moet houden?
Er zijn eigenlijk maar weinig dingen waar ik het nu nog steeds moeilijk mee heb. Eén trigger waar ik soms toch wel rekening mee moet houden, zijn de gesprekken van mijn vriendinnen over ‘afvallen’ en ‘vermageren’. Ik hou absoluut niet van die gesprekken, en van de inhoud ervan evenmin. Hoewel ik altijd de neiging heb om te vertellen tot welke problematische situaties dat ‘afvallen’ en ‘vermageren’ kan leiden, hou ik toch telkens mooi mijn mondje dicht. Dan is het gesprek meestal wel snel gedaan. Gelukkig maar.
Wat houdt jou recht op momenten dat het wat moeilijker gaat?
Op momenten waarop het wat moeilijker gaat, vind je me het vaakst buiten. Aangezien ik het merendeel van mijn tijd aan mijn bureau besteed, ontstaan daar ook meestal de moeilijke momenten. Als ik aan iets denk dat me moeilijk ligt of me dwars zit, en ik daar wellicht niet meteen ‘zomaar’ mee weg kom, neem ik mijn handtas en ga ik naar buiten. Een andere omgeving en wat frisse buitenlucht werken bij mij het effectiefst om de gedachten te verzetten, alhoewel ik tegen een lekker theetje ook nooit nee zeg.
Wanneer en waarom heb je besloten om je verhaal zo openlijk te delen op je blog?
Ik heb besloten mijn verhaal openlijk op mijn blog te delen toen ik van mezelf vond dat ik fysiek en mentaal krachtig genoeg was om terug op mijn eigen benen te staan. Mijn blog is er gekomen om vele redenen; zowel voor mezelf als voor anderen. Voor mezelf vooral om van een lelijk hoofdstuk een mooi te maken, de serieuze tegenslagen nog wat beter te verwerken en eruit te leren. Voor anderen vooral om hen aan te zetten hun eigen weg te gaan en hun waarheid aan te vullen met zaken die ertoe doen. En in het bijzonder is mijn blog voor degenen die in een gelijkaardige situatie terechtkomen en voor degenen die iemand anders in zo’n situatie een hart onder de riem willen steken.
Of ik er lang over getwijfeld heb mijn blog met het ‘grote publiek’ te delen? Ja. Ik heb lang zitten nadenken over mogelijke reacties op mijn verhaal en me vaak de vraag gesteld of het niet gewoon beter zou zijn mijn verhaal voor mezelf te houden. En van de ene dag op de andere besloot ik er volledig voor te gaan: ik kon mijn tientallen blogberichten toch niet zomaar links laten liggen?
Toen ik mijn blog uiteindelijk toch lanceerde, heb ik me door heel veel lieve reacties gewalst. Ik kreeg bijvoorbeeld vele mailtjes binnen van vrienden die niet wisten dat ik een eetstoornis had gehad en me wilden laten weten dat het heel moedig van me is m’n verhaal openlijk met iedereen te delen. Jammer genoeg bleven die mailtjes niet duren. Na een maand kreeg ik haast geen mailtjes meer – oh, jawel, reclame – en dat gaf me toch wel even het gevoel dat mijn blog niets waard was. Maar ik heb me bij die weinige mailtjes al lang neergelegd: mijn blog blijft voor mij een pareltje. Point à la ligne.
Hoe zou jij jezelf nu omschrijven?
Op dit moment zou ik mezelf omschrijven als iemand met heel veel dromen. Ondanks dat ik volop kan genieten van het leven nu (het liefst van al met een heerlijke Earl Grey Tea), stoppen mijn hersenen níet met het produceren van fantastische toekomstideeën. De negatieve gedachtemolen die regelmatig op hol sloeg toen ik vocht voor meer kilo’s en een gelukkiger leven, heeft zich mooi in een nieuw jasje gestoken. Je zou hem nu een inspiratiemolen kunnen noemen!
Wat is de belangrijkste les die je uit dit alles hebt geleerd?
De belangrijkste les die ik uit dit alles heb geleerd is de volgende: blijf bij jezelf. Luister naar je eigen lichaam, volg je eigen waarheid, ga je eigen weg, trek je niet te veel aan van anderen, zet jezelf op de eerste plaats… Een voor een zaken waar ik vandaag de dag erg veel belang aan hecht. Het klinkt misschien egoïstisch om jezelf op nummer één te plaatsen en lekker je eigen weg te gaan, maar zo zie ik het niet. Ik hou me namelijk voor ogen dat alleen als je jezelf gelukkig voelt, je ook anderen gelukkig kunt maken.
Keeping Up With Kilien 