Frustraties van een pendelaar

Leestijd: 6 minuten

Mijn collega’s zullen beamen hoe vaak ik al heb gezegd dat ik eens een boek moet schrijven over mijn frustraties als pendelaar. Ik ben eerlijk gezegd verbaasd dat niemand dat ooit eerder deed, want dat zou toch meteen een bestseller worden? Aangezien ik het momenteel te druk heb om ook effectief een boek uit te geven, maar ik het nooit te druk heb om (gedeelde) frustraties te uiten, presenteer ik je deze blogpost. Alsjeblieft!

1. Vertragingen. Vooral wanneer je een aansluiting moet halen

Pas op, er zijn twee soorten vertraging. Enerzijds is er de vertraging die je oploopt voor je op de trein stapt: je staat op het perron te wachten, en drie minuten voor je trein hoort te arriveren (het zijn echt drie minuten, je moet er maar eens op letten), zegt de vrouw wiens stem je ondertussen kan dromen: “Die trein komt zo dadelijk aan op dat spoor”. Tot ze plots iets anders zegt: “Die trein heeft ongeveer zoveel minuten vertraging”, of nog erger: “Die trein heeft een vertraging van ongeveer zoveel minuten”. Is het je al opgevallen dat de ernstigere vertragingen op een andere manier worden aangekondigd? Onheilspellend vind ik dat. Maar goed, je weet dus op voorhand dat je je aansluiting niet gaat halen – nee, NMBS, ik geraak op vier minuten niet van de ene kant van het station naar de andere zonder eruit te zien als een halvegare – dus kan je al op zoek naar een alternatief.

Maar anderzijds, en daar word ik pas helemaal gek van, heb je de vertraging die je oploopt terwijl je al op de trein zit. Je weet op voorhand dat je maar een paar minuten hebt om in Leuven je aansluiting te halen met je trein naar Mechelen. Je weet op voorhand dat de trein uit Gent waarschijnlijk toch wel weer vertraging zal oplopen rond Brussel, maar je blijft hoopvol. Tot je begint te merken dat de uren van vertrek niet meer kloppen. Groene cijfertjes worden rood, en jij ook. De trein kruipt trager vooruit dan de tijd, en jij beseft dat je nu nog maar drie minuten hebt om over te stappen. Wandelen is geen optie meer. Twee minuten. Je schaamte heb je nu al overboord gegooid. Eén minuut. Je komt eindelijk aan op het ene perron en spurt als een malle naar het andere en je ziet je trein daar nog staan – hoezee! Tot je met een veel te grote koffer de roltrap op sukkelt, de conducteur je ondertussen genadeloos in de ogen kijkt en de deuren sluit voor je ogen. FUCK. En daar sta je dan. Nog 59 minuten op je volgende trein te wachten. (Ja, dat is mij meermaals overkomen.)

2. Reizigers die op een overvolle trein hun spullen op hun stoel laten staan

Ja maar, wat begint met reizigers die hun spullen op hun stoel laten staan, eindigt met mensen die de trein gewoon niet meer op of af geraken, he? Goed, je stapt dus op de trein en ziet dat er geen enkele tweezit meer vrij is. Dju, want nu moet je wel naast iemand anders gaan zitten. Maar dan zie je dat daar óók geen plaats meer vrij is, omdat mensen daar ostentatief hun spullen laten staan; en alsof dat nog niet erg genoeg is, houden ze vaak nog eens plek vrij voor iemand anders die pas vijf haltes later moet opstappen (ik probeer heel erg om niet te schreeuwen op dit moment). Dus ga je maar in dat halletje aan de deur staan, want zomaar in de gang gaan staan, is… Raar. Maar dan geraakt dat halletje ook vol, en dan moet jij twee haltes verder op- of afstappen *eye roll*. En dat brengt me naadloos bij het volgende puntje…

3. Reizigers die tien minuten voor de trein aan de halte arriveert al rechtstaan

Dit is echt een kip-of-ei-kwestie voor mij: staan mensen veel te vroeg recht omdat dat halletje sinds daarnet al overvol staat, en ze de moed moeten verzamelen om zichzelf een weg te banen tussen de reizigers, rugzakken en plooifietsen alsof ze de jungle met een machete te lijf moeten gaan, of staat dat halletje overvol omdat mensen bang zijn dat de deuren van de trein maar een fractie van een seconde open zullen gaan en ze dan zo snel mogelijk uit de trein moeten vallen in de hoop dat ze niet plots tússen de trein en het perron terecht zullen komen? En voor mocht je het willen weten: ja, ook dat is mij al overkomen. Mensen die een antwoord weten te bieden op deze vraag, mogen zich melden – en er ineens bij vertellen waarom mensen gaan rechtstaan zodra het vliegtuig geland is. WAAR GAAN JULLIE NAARTOE? BLIJF TOCH ZITTEN!

4. Reizigers die net iets te luid zijn

Misofonisch kantje misschien, maar deze is gericht aan iedereen die…

• …zijn muziek te luid zet – ik kijk vooral naar de mensen met Apple Earpods, ik kan van twee rijen verder meezingen met Carly Rae Jepsen
• … het geen probleem vindt om Netflix te kijken zónder oortjes – waarom zelfs?!
• … graag eet op de trein – kon je nu écht niets anders meenemen dan chips?
• … zonder blikken of blozen belt voor de hele wagon – al weet ik nu tenminste waarom Sonja heeft besloten om van haar vent weg te gaan (“Het zijn allemaal klootzakken!”)
• … niet kon wachten met het thuisfront te Facetimen – waardoor ik hén ook nog eens kan horen

Op dat vlak zijn de Nederlanders ons toch een stapje voor: zij hebben – in eerste klasse, wel – speciaal ‘stille wagons’ waar dit dus allemaal niet zou gebeuren. Nederland-België: 1-0.

5. Reizigers die je niet laten uitstappen voor zij opstappen

Over van de trein naar de tram, eveneens onderdeel van mijn dagelijkse trektocht. Komt er eindelijk een tram die je kan nemen – volgens het spookscherm aan de muur zouden er al drie gepasseerd moeten zijn, maar die lijken vlak voor de halte in rook op te zijn gegaan – zie je dat die al overvol zit. Kijk, moest je nu geen haast hebben, dan zou je gewoon op de volgende wachten, maar de tijd dringt, en de mensenmassa ook. Je gaat braaf naast de deur staan (nee, trut, ook niet ervoor, want dan sta je nog steeds in de weg van de mensen die willen afstappen) en wanneer de tram de laatste reizigers heeft uitgekotst, neem je zelf plaats. Maar even later moet jij eraf. De deuren gaan open, de mensen die er hier niet af moeten blijven parmantig voor de deuropening staan, en de mensen op het perron zien hun kans schoon om hun weg naar binnen te graven. Foert, dan stappen we maar aan de volgende halte af.

6. Reizigers die met hun kinderwagen voor de deur blijven staan

Ik sprak daarnet al van mensen die voor de deuropening blijven staan wanneer ze niet van de tram moeten, maar ’s nachts, bij volle maan, transformeren die naar hun ware gedaante: mensen… MET KINDERWAGENS. En voor ik collectief afgeschoten word: ja, ik weet ook wel dat je met een kinderwagen niet naar het midden van de tram moet wroeten, en dat er vlak aan de deur altijd een plekje is voorzien zodat iedereen voldoende ruimte heeft. I get it. Maar als jij ruimte wilt, ik dan ook. En ik moet er hier af, dus ga ofwel aan de kant, ofwel van de tram.

7. Reizigers die blijven stilstaan aan de linkerkant van de roltrap

Ondertussen ben ik een paar keer in Londen geweest – spoiler: ga daar nooit Nieuwjaar vieren – en wat ik nog het meest charmant vond, was hoe georganiseerd mensen het openbaar vervoer daar nemen. Daar kunnen wij hier in België alleen maar van dromen! Nochtans, zo moeilijk is het niet: “Links is stappen, rechts is stoppen”, “Links is gaan, rechts is staan”, het staat quasi op elke roltrap die je betreedt. En toch zijn er altijd een paar enkelingen die lekker links blijven stilstaan, en dan ook nog mompelen “Ik ga niet aan de kant, hoor” wanneer je hen probeert voorbij te steken. Maar je had nog maar één minuut om je aansluiting te halen, remember? Dus rijdt je trein wéér voor je neus weg en barst je van frustratie in tranen uit. Ja, ook al meegemaakt.

Als ik het zo bekijk, is een conclusie snel getrokken: niet het openbaar vervoer, maar de andere reizigers zijn het probleem! Dus als die dan allemaal even deze post zouden willen lezen, alsjeblieft, dankjewel? Dan kunnen we van het pendelen weer een aangename ervaring maken: dat halfuurtje waarin je eindelijk eens kan lezen in dat boek dat al maanden op je nachtkastje ligt; die file van auto’s, die de lage-emissiezone niet eens meer binnen mogen en daardoor aan de rand van de stad een veel te dure parking moeten gaan zoeken, die je lekker voorbijrijdt; de tickets waarmee je voor een paar euro van de ene kant van het land naar de andere geraakt (misschien wel een van de belangrijkste redenen waarom ik niet écht volwassen wil worden); de vriendelijke conducteurs die al van ’s ochtends vroeg een lach op je gezicht weten te toveren, zelfs als je dat niet voor mogelijk hield. Misschien is pendelen toch niet alleen maar kommer en kwel.

Liefs