Leestijd: 4 minuten
Wanneer Alexandro Yaramis (21), geboren en getogen in Ieper, tegenover me komt zitten aan de statige, eiken tafel, vertelt hij dat hij nog een kater heeft van de avond ervoor. Hij houdt het dan maar bij een glaasje cola. Zijn jas doet hij uit, zijn petje houdt hij op. “Wat Rudi Vranckx heeft met z’n sjaaltje, dat heb ik met m’n pet.” Ouders afkomstig uit Turkije, vrijwilligerswerk in Zuid-Afrika, stage in Denemarken en een reportage in Jeruzalem, maar toch noemt Alexandro zichzelf geen globetrotter. “Maar ik wil wel de beste worden in wat ik doe.”
PRUDENTIA – wijsheid
“Nadat ik afstudeerde in Toerisme, begon ik aan mijn opleiding Journalistiek aan de Arteveldehogeschool in Gent. Uiteindelijk heb ik na twee jaar toch besloten met die opleiding te stoppen. Ik voelde me op school niet helemaal op m’n plek: ik leek heel andere ambities te hebben dan de anderen, voelde een constante honger naar edgy verhalen, ook buiten de schooluren. Omdat ik tijdens mijn opleiding geen carte blanche kreeg om te brengen wat ik wilde, voelde die op den duur meer als een hindernis.
Toen ik dan mijn eerste artikel op mijn website, Woord Per Woord, publiceerde zonder feitelijke schrijfervaring, was ik erg trots op dat stuk. Op dat moment stond ik eigenlijk op het punt om met de opleiding te stoppen, maar mijn coach drukte me op het hart dat ik tot de betere schrijvers van de opleiding behoorde, en dat dat eerste artikel daar een bewijs van was. Ik vond mijn motivatie terug en kreeg kort daarna de kans om een reportage te maken voor Canvas – daarin ging ik op zoek naar mij Aramese roots – en vertegenwoordiger te worden van het Flanders Field Museum, hier in Ieper. Die projecten triggerden mijn motivatie enorm, maar vielen dan weer moeilijk te combineren met school. Ondertussen had ik al een behoorlijk netwerk opgebouwd, waardoor ik me begon af te vragen of ik die opleiding eigenlijk wel nodig had.”
IUSTITIA – rechtschapenheid
“Een tijdje geleden solliciteerde ik bij Pano, een reeks die voor mij bij de absolute top van België behoort. De openbare omroep straalt diversiteit en professionaliteit uit, en dat trekt me enorm aan. Er wordt misschien wel gezegd dat het een links bastion is, en ik heb zelf ook links gestemd. Dat wil echter niet zeggen dat ik geen kritiek heb op sommige standpunten van links; gewoon meer op die van rechts en extreemrechts. Na de verkiezing in mei, waarin Vlaams Belang ook in Ieper heel goed scoorde, wilde een journalist van Het Laatste Nieuws mij interviewen. Hij kwam elke week langs in de sapjesbar waar ik toen werkte, en we geraakten aan de praat.
Ik wist op voorhand dat er nare reacties zouden komen op zo’n artikel, maar toch was ik geschokt. Dat meer dan de helft van de reacties zo racistisch waren, heeft bij mij echt een gevoelige snaar geraakt. Maar ach, op het einde van de rit kijk ik gewoon naar mezelf en mijn eigen journalistieke werk, en zorg ik ervoor dat ik daar tevreden mee ben. Daarom begon ik recent een nieuw project: I Am Different.
Om dat project te lanceren, publiceerde ik een stuk op Facebook over mijn eigen identiteitscrisissen. Ik had meer dan een jaar niets meer geschreven, en schreef het stuk in kwestie in het midden van de nacht, na een diepzinnig gesprek dat ik had met een van mijn beste vrienden. Hij deed me inzien dat ik mijn toewijding aan journalistiek wat verloren was. Ik sloeg weer aan het schrijven, en bracht een stuk dat herkenbaar was voor iedereen die zich anders voelt. En dat bleek ook uit de verschillende reacties die ik kreeg, waarin mensen me zeiden hoe ze zich in mijn verhaal herkenden. Daar wil ik meer mee doen, omdat het een thema is dat altijd actueel zal blijven.”
TEMPERANTIA – gematigdheid
“Enerzijds breng ik persoonlijke, quasi literaire stukken waarmee ik een grote betrokkenheid met mijn publiek probeer te creëren, maar anderzijds wil ik zaken onderzoeken, schandalen blootleggen, gevaarlijke terroristen interviewen. Ik geloof dat ik me daarmee kan onderscheiden van andere journalisten, omdat niet iedereen bereid is om zoveel tijd en energie te investeren in wat uiteindelijk een reportage van enkele minuten of bladzijden moet worden. Zodra ik de reportages van Rudi Vranckx zag, dacht ik bij mezelf: “Dat wil ik ook doen.” Ik wil net als hij sterke verhalen brengen en die sterrenstatus bereiken.
Toch wil ik dicht bij het volk blijven staan, omdat dat uiteindelijk het publiek is waarover én waarvoor ik schrijf. Ik ben ervan overtuigd dat je tussen het volk de mooiste verhalen kan vinden. Dat maakt mij volks, uniek, maar bovenal gepassioneerd. Maar hoe ik mezelf verder als journalist zou omschrijven? Dat vind ik moeilijk. Ik heb liever dat andere mensen binnen het vak dat voor mij doen.”
FORTITUDO – moed
“Onderzoeks- of oorlogsjournalist worden is wel mijn roeping, ja. Net als Rudi Vranckx, mijn idool dat ik al jaren op de voet volg, leef ik voor het vak. Tijdens een van zijn lezingen vertelde hij dat hij tijdens zijn eerste reportage een belangrijke beslissing moest maken: het risico nemen om gevaar te lopen, of terugkeren naar de veiligheid. Dat hij toen voor het gevaar heeft gekozen, heeft hem gemaakt tot de journalist die hij nu is. Ik wil op dezelfde manier herinnerd worden: als een journalist die geen enkel risico uit de weg ging.”
PIETAS – geloof
“Ik ben christelijk opgevoed, maar ik vind niet dat je praktiserend moet zijn om gelovig te kunnen zijn. Sommige van mijn familieleden zul je elke week in de kerk tegenkomen. Mij niet. Dat betekent niet dat ik geen rust kan vinden in mijn geloof. In depressieve periodes las ik de Bijbel en had ik veel aan de mooie boodschappen die daarin uitgedragen worden. Toch stel ik veel dingen uit de Bijbel in vraag. Zeker als journalist wil je voor alles bewijzen zien, en die vind je niet in de Bijbel.”
SPES – hoop
“Toch put ik uit mijn geloof heel wat hoop. Toen ik in Jeruzalem was, ben ik in het midden van de nacht de stad in getrokken – als enige én jongste van onze groep, nota bene – omdat ik schoten en flitsgranaten hoorde. Toen er vlak naast mij een flitsgranaat ontplofte, was dat echt kicken: het is door die verslavende adrenalinekick dat ik zeker wist dat ik oorlogsjournalist wilde worden. Ik weet dat het gewoon een kwestie van tijd is voor er een deur opengaat, en in de tussentijd blijf ik gewoon keihard werken.”
CARITAS – liefdadigheid
“Tussen het werken door, probeer ik ook zoveel mogelijk vrijwilligerswerk te doen. Mijn ervaring in Zuid-Afrika heeft mij veranderd als mens, en zal me voor altijd bijblijven: ik ben er empathischer van geworden, en da’s nu een van mijn grootste troeven als journalist. Maar de meest memorabele reis die ik tot hiertoe heb gemaakt, was naar Israël en Palestina. De reportage die ik daar voor Canvas kon maken, was een kinderdroom die in vervulling ging. Het hemd dat ik in die reportage draag, gooi ik nooit meer weg.”
Keeping Up With Kilien 