21 before 2021 • Fotoshoot [Tussen Mars & Jupiter]

DOOR: Irene
VOOR: Tussen Mars & Jupiter

Leestijd: 4 minuten

Nummer vier op de lijst met dingen die ik dit jaar wil doen is een fotoshoot. Ik verklaarde mezelf meteen nadat ik het punt er had opgezet al voor gek want als er een ding is waar ik echt mega awkward van word, dan is het wel van fotoshoots (proof: zie de foto’s straks 😅). Niet dat ik al ooit een professionele shoot deed maar ik dacht dat het toch niet zoveel zou verschillen; een professionele fotograaf of mijn lief die een camera in mijn gezicht duwt (en nu ook niet dat mijn lief dat zo vaak doet of dat überhaupt spontaan doet maar je snapt me wel).

Met selfies heb ik niet zo’n probleem. Ik maak 2873897 foto’s en zoek dan naar die ene goed gelukte die ik kan delen. Idem als David foto’s van me zou maken. Doe maar gewoon en ik kijk dan wel of er een mooie bij zit (meestal niet).

Waarom zette ik een fotoshoot doen dan op mijn lijstje? Werkelijk, ik heb geen idee. Misschien voelde ik plots de nood wat uit mijn comfortzone te komen? Misschien leed ik aan een tijdelijke vlaag van verstandsverbijstering? Who knows. Maar het werd dus puntje 4 op mijn lijst en thanks to Laura had ik ook vrij snel een afspraak voor een fotoshoot.

Laura doet best veel fotoshoots en Laura kent Kilien en Kilien is fotografe met een zalig project genaamd Chair Chaude. Kiliens boodschap sprak me aan en dus trok ik mijn stoute schoenen aan en ging ik in op Laura’s uitnodiging om mee te doen aan een shoot met nog een paar andere vrouwen, waaronder Fien, een van mijn nichtjes. Dat had ik nodig want ik ga niet zo goed op nieuwe dingen en al zeker niet als ik me door die nieuwe dingen ga gedragen als een soort van bambi op ijs.

Laura, Fien en ik trokken op een vrij zonnige woensdag naar Haacht waar Kilien ons oppikte aan het station. Voor mij is de eerste indruk die ik heb van mensen mega belangrijk en laat ik zeggen dat ik mij door Kilien direct op mijn gemak voelde. Idem voor de andere, zalige vrouwen. We babbelden een dikke twee uur, aten koffiekoeken en ja, trokken uiteindelijk ook onze kleren uit om in ons ondergoed voor Kilien te poseren.

Ik was enorm nerveus (duh), het was awkward (duh) maar ook hilarisch en goed voor mijn zelfvertrouwen. Ik hoopte heel erg dat ik mooi op de foto stond. Ik had zeker vertrouwen in Kilien maar zoals ik al zei; poseren en ik dat gaat niet zo goed. Dus deed ik mijn best om geduldig te zijn en wachtte ik met een bang hartje op de foto’s en dit zijn ze.

As you can see, ik ben niet zo’n avontuurlijk poseerder maar ik heb wel veel leute gehad en de rest ook. Over de rest gesproken, dat was voor mij ook nog een dingetje. Ik maakte me daar op voorhand heel nerveus over. Mensen die ik niet ken. Brr. Ik was héél blij dat ik zowel Laura als Fien kende maar al mijn zorgen waar voor niets natuurlijk. Kirsten, Laurence en Phora waren zalige mede modellen en ik voelde me super goed in hun gezelschap.

Ja maar vrouw, als je zo uit je comfortzone komt voor een fotoshoot, waarom inshemelsnaam dan ook nog een shoot in je ondergoed????

Goeie vraag! Zoals ik al zei, Kiliens project sprak me enorm aan. Ze brengt met Chair Chaude verschillende soorten lichamen in beeld. 10 jaar geleden woog ik 10 kg minder en was ik bijlange niet content met hoe ik er uit zag. Er was altijd iets dat beter strakker kon. Ik wou dat ik toen het zelfvertrouwen had gehad dat ik nu heb, maar misschien heeft dat vooral ook met leeftijd te maken? Ik zeg niet dat ik nu niet meer onzeker ben over hoe ik er uit zie. Er zijn dagen dat ik mijn buik nog altijd niet plat genoeg vindt, of dat ik de kwabjes bij mijn oksels haat. Maar er zijn ook dagen dat ik denk: damn, wat ben ik blij met dit lijf!

Het doet zoveel voor mij! Het brengt mij overal waar ik wil geraken en zelfs toen ik niet zo goed voor mijn lichaam zorgde en het mentaal een heel pak slechter ging, sleurde mijn lijf mij de dagen door. Ik bedoel, eigenlijk is het toch een soort van held hé? En wat is er een betere manier om het te eren dan het op de voorgrond te zetten?

En man, als ik nu die foto’s zie, wauw. Ik ben er zo mee in mijn nopjes. Door Kilien zie ik mezelf ineens in een heel ander licht. Ik herinner me tijdens de shoot dat ze aan me vroeg of er dingen waren, kleine “imperfecties”, dingetjes waar ik niet tevreden mee was, … En ik zei heel snel nee. Daar had ik niet over nagedacht, dat kwam gewoon uit mijn mond. Achteraf thuis bedacht ik dat er genoeg dingen zijn waar ik niet tevreden over ben: mijn poep soms, mijn voeten, de mini kwabjes aan mijn oksels, mijn gezicht als ik heel erg lach, mijn profiel, mijn buikvetjes, …

Maar tijdens de shoot zelf besefte ik volgens mij al dat ik gewoon keihard oké ben zoals ik ben. Dat ik mooi ben zoals ik ben, ook al zijn er dingen waar ik niet altijd even blij mee ben. En het ding is, als ik de foto’s zie, vind ik ze ook echt prachtig. Het is echt gek wat zo’n ervaring met je zelfbeeld doet en ik kan het iedereen aanraden.