“Ik zit op m’n 22e met een irrationele angststoornis die niet veel mensen lijken te begrijpen.”

Leestijd: 3 minuten

Ik gooi het er maar uit – maar liefst niet letterlijk: ik heb een angststoornis. Ik ben één van de minstens 115.000 Belgen en Nederlanders die aan emetofobie lijdt. Zo gek is dat eigenlijk niet als je weet dat het de zevende meest voorkomende fobie is, en dat negentig procent van de emetofoben vrouw is. Met andere woorden: ik heb een braakfobie.

Emetofoben zoals mezelf proberen wel zo vaak mogelijk de confrontatie met braken of braaksel te vermijden. Zet me alsjeblieft niet naast iemand die misselijk is, want ik zal me de hele tijd ongemakkelijk voelen en zo snel mogelijk uit de voeten proberen te maken. Ik moet mezelf constant te sussen: “Kilien, deze persoon is volwassen genoeg om te beseffen wanneer ‘ie precies moet overgeven, dan gaat ‘ie naar de wc en zal je er niets van horen of zien.” Maar veel effect heeft dat niet.

Ja, mijn braakfobie is – net als heel wat angststoornissen – irrationeel. Nee, mijn braakfobie beheerst mijn leven (gelukkig) niet. Toch niet zo erg dat ik er nood aan heb om ervan af te komen, maar dat kan er ook aan te wijten zijn dat het idee van exposuretherapie me koude rillingen bezorgt. Want waarom zou ik vrijwillig met brakende mensen geconfronteerd willen worden? Hell no!

Elke keer dat ik hoor dat buikgriep weer de ronde doet, zou ik in tranen willen uitbarsten. Elke keer dat ik denk dat er iemand op tv gaat overgeven, zap ik zo snel mogelijk weg. Elke keer dat ik ’s ochtends met mijn lief door de Overpoortstraat wandel en over een plas kots heen moet stappen, maakt mijn hart een sprongetje. Elke keer dat mijn kleine zus na bedtijd naar de badkamer gaat, denk ik: “Shit, die gaat kotsen”, al is dat nog nooit het geval geweest.

Ik ben in de afgelopen twee jaar nooit meer dronken geweest, dat kan ik je wel vertellen.

Ik herinner me die keer dat ik ziek werd van een potje aardbeien of een boterham met americain (als kind was ik nog niet zo’n overtuigd vegetariër als nu), en ik daarna – zonder overdrijven – jarenlang geen aardbei of americain meer heb aangeraakt.

Ik herinner me die keer, vorig jaar op reis doorheen het Marokkaanse Atlasgebergte, dat iemand achter me in de bus opwierp dat ze reisziek aan het worden was, en ik zo snel mogelijk loeiharde muziek door mijn oortjes heb laten knallen omdat ik niet van die bus kon.

Ik herinner me nieuwsjaarsnacht vorig jaar waarop ik te veel gedronken had, ziek ben geworden en naar mijn lief heb gebeld die twee verdiepingen lager nog een hele vriendengroep aan het entertainen was, om hem te vragen mijn emmertje te komen halen omdat ik er zelf geen weg mee wist. Ik ben in de afgelopen twee jaar nooit meer dronken geweest, dat kan ik je wel vertellen.

Ik heb gewoon nooit iets anders gekend dan een panische angst voor overgeven.

Ik wil om verschillende redenen geen kinderen – don’t holla at me – maar een van de doorslaggevendste is dat ik het idee van ochtendmisselijkheid of zorgen voor spugende kinderen gewoonweg niet kan verdragen. Of ik vroeger een trauma heb opgelopen dat deze angst zou kunnen verklaren? Ik zou het eerlijk gezegd niet weten. Ik heb gewoon nooit iets anders gekend dan een panische angst voor overgeven. En bij anderen nog meer dan bij mezelf.

Ja, dat zijn allemaal situaties waar nog vaak om gegniffeld wordt, maar zo grappig is dat niet voor mij. Ik zit op m’n 22^e met een irrationele angststoornis die niet veel mensen lijken te begrijpen. Ik probeer het dan maar uit te leggen door te zeggen: “Zoals andere mensen bang zijn voor spinnen of hoogtes, ben ik bang voor overgeven.”

Toch is dit iets waar ik me niet voor zou moeten schamen. Dus voilà, smijt ik datgene wat op mijn lever lag er figuurlijk uit, met de vriendelijke vraag: als je gaat overgeven, doe dat dan alsjeblieft ergens waar ik het niet kan horen of zien.

Liefs