Leestijd: 3 minuten
Als alles goed gaat, landt binnenkort mijn masterdiploma Journalistiek in de brievenbus. En mijn bachelordiploma Toegepaste Taalkunde – Nederlands, Frans en Spaans voor de nieuwsgierigen – ook, want dat heb ik vorig jaar niet gekregen. Tss.
Weer zo’n mijlpaal om bovenop te gaan staan en achterom te kijken naar de weg die je hebt afgelegd. Hoe ik mijn vier jaar aan de universiteit samenvat? Uitgestippeld. Ik ben met mijn modeltraject misschien de uitzondering op de regel, maar ik moest er vooral niet te hard over nadenken. Je rond het ene jaar succesvol af en begint een paar maanden later aan de het volgende. Tot er plots geen volgende jaar meer komt.
Begrijp me niet verkeerd, verder studeren staat niet bepaald hoog op mijn bucket list. Ik sta te popelen om te werken en ja, om geld te verdienen. Ik combineerde mijn studies al met een job als verkoopster in een bakkerij en als redactrice/fotografe op twee verschillende redacties, dus groot zal de stap naar het werkleven niet zijn. Althans, met die gedachte sus ik mezelf graag. Want jezelf sussen, dat is af en toe wel nodig wanneer je van student tot schansspringer gebombardeerd wordt. ¿Qué? Ik verklaar me nader.
Stel je een schans voor: helemaal bovenaan vat je je parcours aan, onderweg bouw je steeds meer momentum op, tot je een grote sprong in het onbekende waagt, en hoopt dat je op je pootjes terecht zult komen. Ja? Dat is precies hoe ik me nu voel. Ik sta nu op een kantelpunt in mijn leven – jee, ik ben echt met clichés aan het gooien, he – dus werd het weleens tijd om te overzien waar ik vandaan kom en vooral waar ik naartoe wil. Want werken in de bakkerij en op drie redacties (ondertussen is mijn stage annex studentenjob ook van start gegaan), een blog bijeen schrijven en een portfolio aan elkaar fotograferen, én twee body positive projecten uit de grond stampen terwijl je nog studeert? Dat was misschien een beetje van het goede te veel.
Toegegeven, zes dagen per week werken begint na twee maanden toch een beetje door te wegen. Mijn stage bij WAT WAT vloog voorbij, dus kreeg ik nog een contract als jobstudent onder m’n neus geschoven. Niet letterlijk, want iedereen werkt van thuis, maar you get the point. Al valt dat thuiswerken ook niet te onderschatten. Omdat mijn collega’s en ik elkaar niet aan het werk kunnen zien, is de drang om mezelf te bewijzen nu eens zo groot. Ja, dat heeft tot een goede evaluatie geleid, maar ook tot meer stress. Neem daar nog eens bij dat ik iedere zondagochtend om zes uur moest opstaan, en je snapt al snel waarom ik (het) toch moe begin te worden. En misschien was die verdomde thesis ook nog niet helemaal uit mijn systeem.
Mijn laatste schoolopdracht is ingediend, mijn verschillende jobs zijn opgezegd en mijn projecten zijn nog eens serieus overwogen. Projecten werden geëvalueerd, knopen doorgehakt. Maar maak je niet ongerust, je bent nog niet meteen van mij af! Keeping Up With Kilien en Chair Chaude verdienen meer aandacht dan ik de laatste tijd heb kunnen geven, en daar komt deze zomer verandering in. Oh, en ik heb het ambitieuze plan opgenomen om samen met Ben een volledige audiovisuele reportage in elkaar te boksen. Een vos verliest dan wel zijn haren, maar niet zijn streken. 😉
Ik smeet mijn socialemedia-apps van mijn gsm, ontdekte mijn groene vingers, ben weer dagelijks aan het reflecteren en mediteren geslagen en heb een heuse reflectie over mijn persoonlijkheidstype – ENFJ en Enneagram 1w2, mocht je het willen weten – op de planning gezet. Wil dat dan zeggen dat ik plots het licht aan het einde van de tunnel (lees: het zwarte gat onderaan de schans) heb gezien, dat ik weet welke job ik binnen een paar maanden ga beoefenen of waar ik ga wonen (lange leven langeafstandsrelaties)? Absoluut niet.
En eerlijk gezegd hoef ik het nu ook nog niet te weken. Ik neem eerst een paar maanden welverdiende rust – al ben ik eens benieuwd hoe lang ik het zal volhouden om eens niets te doen. Willen we daarover een weddenschap afsluiten?
Keeping Up With Kilien 
Dankjewel, lieve Hilde!
Jij weet wat je wil dat komt dik in orde 😘