Leestijd: 5 minuten

Sinds het begin van de puberteit werd ik geplaagd door én om mijn acne. Wanneer zelfs de sterkste zalf en vier antibioticakuren het probleem niet verholpen hadden, besloot ik dat het tijd werd om het grof geschut in te zetten. Acht maanden lang nam ik Roaccutane en kreeg ik er allerlei bijwerkingen bovenop. Maar hoe is het nu, maanden later, met mijn huid gesteld?

Februari

De dermatoloog vertelde me dat de medicatie pas na een viertal maanden echt zou beginnen te werken, dus verwachtte ik niet de eerste maand al veel veranderingen te zien. Wel heb ik met spijt in het hart mijn afspraak om mijn tatoeage (eindelijk) te laten afwerken moeten annuleren: je mag pas zes maanden na het einde van de behandeling weer getatoeëerd worden. Ook mijn afspraak bij de schoonheidsspecialiste om mijn benen te laten harsen heb ik uit mijn agenda moeten schrappen.

Lichamelijk merk ik nog niet zo erg veel op: mijn lippen zijn wat droger dan anders, maar niets dat niet opgelost geraakt met een beetje lippenbalsem. Eén keer ben ik een nieuwe sportles gaan uitproberen, waarna mijn benen drie dagen lang als beton aanvoelden en ik amper uit de voeten kon. Ik gaf het mee aan de dermatoloog, maar uit mijn bloedonderzoek bleek dat er niets mis was met mijn spieren. Ik moet duidelijk gewoon wat vaker gaan sporten, oeps.

Maart

Oké, twee maanden in behandeling, en de bijwerkingen are kicking in. Mijn lippen hebben het nu officieel opgegeven, en de Sahara is jaloers op hoe droog ze zijn (edit in oktober: little did I know dat het allemaal nog véél erger zou worden…). Om het halfuur ben ik lippenbalsem aan het smeren, maar de velletjes verdwijnen er niet mee. Per ongeluk (maar niet heus) scheurde ik zo’n velletje af, waarna mijn lip bijna onmiddellijk begon te zweren. Dat gaan we dus ook niet meer doen. Ook de slijmvliezen in mijn neus worden met de dag droger, waardoor ik af en toe met een bloedneus opsta; iets waar ik anders nooit last van heb.

Natuurlijk ben ik aan deze behandeling begonnen om van mijn acne af te geraken, dus hoe zit het ondertussen daar nog mee? Ik merk dat de littekens en puistjes die ik al had, nog niet bepaald aan het wegtrekken zijn, maar daarvoor zal ik nog wat geduld moeten oefenen. Nieuwe puistjes krijg ik nog wel, hoewel het er minder zijn dan vroeger. Mijn huid is voorlopig nog niet zo droog als mijn lippen en neus, maar ik merk wel dat ik niet elke dag make-up kan dragen zonder dat mijn huid protesteert. Dan maar zonder make-up de deur uit!

April

Veel nieuwe bijwerkingen zijn er niet bijgekomen, al zijn degene die ik wel al had een beetje verergerd: mijn lippen geraken gewoon niet meer gehydrateerd, ook al heb ik mezelf al door vier Labello’s gewerkt; het bloed in mijn neus droogt steeds op tot zo’n grote korstjes dat ik gewoon moeilijker kan ademen, maar wanneer ik die korstjes lospeuter, begint mijn neus natuurlijk weer te bloeden (hello vicieuze cirkel) en deze maand heb ik wél nieuwe puistjes gekregen, ook al zei de dermatoloog dat ze geen opstoot meer verwachtte.

Wat ik ook gemerkt heb, is dat mijn huid brozer is geworden en minder snel herstelt. De bovenkant van mijn handen is ongelooflijk ruw, waarschijnlijk door het vele handenwassen-tegen-corona. Ook heb ik een paar weken geleden een stokbrood langs mijn been laten vallen – gewoon geen vragen over stellen – en die schrammetjes lijken ondertussen littekens geworden… Om toch een beetje lief te zijn voor mijn huid smeer ik me dagelijks in, heb ik steeds handcrème en lippenbalsem bij de hand en draag ik zelden tot nooit make-up (toch iets waar die quarantaine goed voor is).

Mei

Ik kaartte de droge lippen en neus aan bij de dermatoloog, die daarom heeft beslist om de dosis van de medicatie deze maand niet te verhogen. Normaal gezien zou ik deze maand naar 40 mg overgestapt moeten zijn, maar ik blijf dus nog een maandje op 30 mg steken. Daarnaast schreef ze me cortisone voor mijn lippen en antibiotica voor mijn neus voor, en die hebben zeer goed hun werk gedaan… Zolang ik ze mocht gebruiken, en dat was maar een week.

Mijn lippen blijven verder scheuren – ik wist zelfs niet dat het mogelijk was – maar nu in mijn mondhoeken. Lees: elke keer dat ik mijn mond opendoe om mijn tanden te poetsen of een hapje te eten. Ook stonden mijn armen op een bepaald moment zo vol rode plekken, dat het leek alsof het brandwonden waren. Of het echt aan de medicatie te wijten is, weet ik niet, maar een andere verklaring heb ik er niet voor.

Oktober

Acht maanden later zit de behandeling erop, en als ik er zo op terugblik, denk ik dat ik heel goed gespaard gebleven ben van nare bijwerkingen, zeker als ik de verhalen hoor van vrienden die ook maanden aan de Roaccutane gezeten hebben. Vooral mijn kurkdroge lippen hebben duidelijk voor last gezorgd, maar die zouden al snel weer met de noorderzon moeten verdwijnen.

Over de zon gesproken: mijn huid blijft nog zeker een halfjaar heel gevoelig voor zonnestralen en andere invloeden. Als een van de honden me per ongeluk krabt, duurt het meer dan een week voor een klein, oppervlakkig schrammetje weer verdwenen is, dus een afspraak om me te laten harsen of tatoeëren moet ik de eerste maanden niet maken.

Het verdict

Maar waren die maanden van gescheurde lippen en bloedneuzen de moeite waard, en heb ik nu eindelijk de vlekkeloze huid waar ik nu al maanden van droom? Op die vraag kan ik volmondig ‘ja’ zeggen! Ik heb al maanden geen nieuwe puistjes meer gekregen, en de littekens van oude exemplaren zijn evenzeer verdwenen. Vandaag kan ik de deur uit zonder dat ik minutenlang acne sta weg te werken.

Was het eigenlijk wel nodig dat ik aan zo’n zware medicatiekuur ben begonnen, als mijn acne misschien niet zó erg was? Ook daarop zeg ik ‘ja’. Zoals je al las heb ik zowat de helft van mijn leven met acne doorgebracht, en na vier mislukte antibioticakuren en een wanhopig verlangen naar een gave huid besloot ik dat ik er zonder die zware medicatie nooit was geraakt.

Hoewel de resultaten het – zoals je zelf ziet, want op geen van bovenstaande foto’s draag ik make-up op mijn huid; nee, ook niet op de laatste! – absoluut waard zijn om de behandeling op te starten, doe je dat toch niet zomaar. Het is niet alleen een zware behandeling waarbij je iedere maand je bloed moet laten controleren om te checken of je nog zo gezond als een visje bent, maar het is ook duur. Met vijftig à zestig euro per maand kom je niet toe om de bezoekjes aan de dermatoloog, de bloedonderzoeken, de medicatie én de lapmiddeltjes voor al je bijkomende kwaaltjes te bekostigen.

Overweeg dus eerst of er nog andere dingen zijn die je kan proberen om je acne onder controle te krijgen, zoals een straffe zalf à la Epiduo of een antibioticakuur. En blijf je gezicht goed verzorgen, je weet best hoe het moet. Maar na jaaaren heb ik eindelijk een gaaf gezicht, en ik hoop dat dat ook nog jaaaren zo blijft; tot ik me zorgen kan beginnen te maken over de eerste rimpels! 😉