Leestijd: 4 minuten

Wat voelt het heerlijk om weer achter mijn eigen, vertrouwde laptop te kruipen en uitvoerige blogposts te schrijven in plaats van korte copy’s voor sociale media! Sinds midden oktober ben ik lid van de grotenmensenclub, en hoewel ik had verwacht dat een fulltime job mijn leven volledig op z’n kop zou zetten, valt dat al bij al nogal mee. In vijf vragen probeer ik wat ik de afgelopen anderhalve maand heb geleerd ook voor jou nuttig te maken.

Wat houdt jouw job nu eigenlijk in?

Als ik een gouden naamplaatje op mijn bureau zou hebben staan, dan zou er ‘junior community manager’ op te lezen zijn. Concreet betekent dat dat ik de ‘community’ moet ‘managen’: wanneer er op sociale media een vraag of een nare opmerking komt, is het mijn taak om daar een antwoord of een repliek op te voorzien. Alle Nederlandstalige comments vallen onder mijn bevoegdheid, de Franstalige onder die van mijn collega. Voel je dus vrij om eens een berichtje achter te laten op de Facebook- of Instagrampagina van @EU4BE. 😉

Mijn job als community manager? Wel, de community managen!

Maar voor er comments achtergelaten kunnen worden, moet er natuurlijk wel content zijn. Ook die taak neem ik voor mijn rekening. De posts die je iedere dag op Facebook of drie keer per week op Instagram ziet verschijnen? Die heb ik gemaakt! Daarmee proberen we als Vertegenwoordiging van de Europese Commissie in België *snakt naar adem* te vertellen welk verschil de Europese Unie nu écht maakt in jouw dagelijks leven.

Heb je lang moeten solliciteren?

Nu ja, definieer ‘lang’. Ik had mezelf voorgenomen om nog twee maanden van de zomervakantie te genieten, want als ik nog zou hebben gestudeerd, zou ik ook pas eind september begonnen zijn. Wel heb ik me begin augustus al ingeschreven als werkzoekende bij de VDAB. Als die rotzakken me niet achter de veren hadden gezeten met al hun stomme opdrachtjes – zoals voor eind augustus aantonen dat ik actief aan het solliciteren was – zou ik me aan dat voornemen hebben kunnen houden.

Na twee maanden, twaalf sollicitaties en drie gesprekken kon ik aan het werk.

Uiteindelijk ben ik drie keer uitgenodigd op gesprek, eigenlijk vrij snel na elkaar. De job bij de Europese Commissie die ik uiteindelijk heb gekregen vond ik trouwens niet in een vacaturedatabank, maar kreeg ik toegestuurd van een docent uit de Master Journalistiek waaruit ik nog maar net afgestudeerd was, en daarna is het allemaal heel snel gegaan: eind augustus ben ik beginnen solliciteren en midden oktober – na 12 sollicitaties – kon ik aan de slag.

Hoe verloopt de overstap van studeren naar werken?

Wat ben ik al dikwijls dankbaar geweest dat ik tijdens mijn studies de kans heb gekregen om zes weken – tien weken als je mijn studentenjob meetelt – stage te lopen, eveneens in het midden van een lockdown. Aan een nieuwe job beginnen zonder mijn nieuwe collega’s te kunnen begroeten, een nieuw bureau waar vooralsnog geen plantjes of fotolijstjes staan of werken met Microsoft Teams (weet iemand hoe ik die meldingen af kan zetten?) waren mij dus niet vreemd.

Het grootste voordeel aan werken is dat je dag er ook effectief opzit wanneer je om zes uur je computer dichtklapt.

Die overstap valt mij dus niet zwaar, integendeel: wanneer ik om zes uur mijn computer dichtklap, weet ik zeker dat mijn werk er voor die dag opzit, werk wordt volledig uit mijn weekends gebannen én ik verdien er goed mijn geld mee. Spijt dat ik niet verder studeer heb ik dus allerminst, omdat ik eigenlijk niets mis aan mijn studentenleven dat ik nu niet meer heb.

Hoe zit het met je work-life balance?

Nu zit die goed, maar de eerste twee weken deed ik letterlijk niets anders dan werken en slapen. Toen ik na twee weken mijn plaatsje binnen het team begon te vinden én doorkreeg dat ik wel wat meer uit het leven wilde halen dan werken en slapen alleen, ben ik me beginnen af te vragen wat ik nog meer op een dag kon doen.

Ik heb het grote geluk dat ik tijdens de zomervakantie wekenlang heb gereflecteerd over hoe mijn droomleven eruit moet zien, en zo kwam ik er niet alleen achter dat ik eigenlijk niet meer zo hard wil werken als ik de afgelopen jaren heb gedaan, maar kweekte ik along the way ook enkele rituelen die me ondertussen heilig zijn geworden.

Na twee weken besefte ik dat ik meer uit mijn dag wilde halen dan alleen werken en slapen.

Mijn dag begin ik met een ochtendwandeling, omdat ik instant happy word van de zonsopgang. De combinatie van beweging en buitenlucht doet me ook enorm goed. Mijn middagpauze reserveer ik voor een enkele boodschap en na het werk is het al donker en is heel het gezin thuis, dus de ochtenden zijn echt me-time geworden.

Voordat ik om acht uur in mijn pyjama in de zetel kruip om naar Thuis te kijken, neem ik nog een uurtje de tijd om de dag van me af te schrijven in mijn dagboek. Zo weet ik uit elke dag, hoeveel ze ook op elkaar mogen lijk, toch nieuwe inzichten te halen. Voor ik ga slapen lees ik nog tot mijn ogen dichtvallen; jaja, de reading challenge is still on! Alleen voor het mediteren heb ik nog geen perfect moment kunnen vinden.

En wat heb ik daar nu eigenlijk aan?

Als je één ding onthoudt van deze post, laat het dan zijn dat je jouw weg echt niet kan vergelijken met die van iemand anders. Ik was misschien op twee maanden aan de bak, maar een goede vriendin heeft een halfjaar en meer dan vijftig sollicitaties later pas het verlossende antwoord gekregen. Ik ben misschien na mijn studies meteen gaan werken, maar ik ken genoeg mensen die nog voor een derde of vierde opleiding gaan of er net een jaar helemaal tussenuit willen. Jij bent ook goed bezig!

Zeg eens in de comments: hoe zien jouw dagen er tegenwoordig uit?