Luna: “Volgens mijn paspoort ben ik drieëntwintig, maar vaak voel ik me tachtig.”

Leestijd: 3 minuten

De temperatuur daalt, de bladeren vallen van de bomen. We kunnen er niet omheen: de herfst is in ons land, en de winter is in aantocht. De zon lijkt wel in een winterslaap te gaan. Grijze wolken, regen en wind zorgen er niet enkel voor dat het tijdens de dag wat donkerder is, ook ons humeur daalt.

We komen niet graag buiten en nestelen ons liever onder een dekentje in de zetel, met een lekkere tas warme chocomelk. Ik zou zeggen: doe gewoon je goesting en do it! Neem af en toe tijd voor die me-time.

Kilien heeft mij een tijd geleden de vraag gesteld om een gastblog te schrijven: een aanbod dat ik niet kon afslaan, want schrijven is één van mijn passies. Ik moet toegeven dat het even geduurd heeft vooraleer ik wist hoe ik mijn boodschap zou overbrengen, want het moet natuurlijk interessant zijn om te lezen.

Taboe

De sporen die emotionele mishandeling achterlaat op ons fysieke én mentale welzijn, en hoe we daar tegenwoordig mee omgaan. Naar mijn gevoel rust hier, zoals bij zoveel dingen, nog te veel taboe op in ons land.

Ik zat jarenlang gevangen in een web van obsessie en agressie, macht en apathie.

Maar ik ben blij en dankbaar dat er hier ook een groeiende community rondloopt die graag bewustzijn wil verspreiden over wat voor hen belangrijk is. Trots kan ik zeggen dat ik daar deel van uitmaak. Maar naast mijn aandeel in de body positive gemeenschap wil ik graag ook meer aandacht voor onze mentale gezondheid.

Gevangen

Het is pas op mijn 22^e dat ik echt beseft heb wat er eigenlijk met mij gebeurd is: ik was jarenlang het slachtoffer van een narcist. Gevangen in een web van obsessie, agressie, macht en apathie. En ondanks de therapieën die ik volg sinds ik 16 was, durfde ik dat pas dit jaar uitspreken.

Natuurlijk was het daarvoor ook al verschrikkelijk hoe ik als kind en tiener behandeld werd. Maar ik wuifde het weg: er waren immers mensen die het erger hadden dan ik. Ik hield er nooit zichtbare littekens aan over, want ik werd nooit fysiek aangepakt. Maar geloof mij: het laat weldegelijk littekens achter. Die zijn misschien niet zichtbaar, maar wel voelbaar.

Kwaaltjes en klachten

Zo vecht ik al jaren tegen een posttraumatisch stresssyndroom, een angststoornis, een depressie en een minderwaardigheidscomplex. Daarnaast zorgden de onophoudelijke periodes van stress ervoor dat ook mijn lichaam daaronder ging lijden.

Al jaren vecht ik tegen PTSS, een angststoornis, een depressie, een minderwaardigheidscomplex.

Sinds dit jaar laat ik mij ook behandelen door een osteopaat, elke keer dat mijn rug, schouders en nek zich vastzetten. Voorheen had ik constant het gevoel dat mijn lichaam stijf was, onder spanning stond. Hoe ouder ik werd, hoe meer kwaaltjes en klachten ik kreeg. Volgens mijn paspoort ben ik drieëntwintig, maar er zijn momenten waarop ik me tachtig voel.

Schaamte

Afgelopen september keek ik voor het eerst naar de documentaire Als Je Eens Wist, die in januari uitgezonden werd op één. In de laatste van drie afleveringen werd vooral de toestand van ons lichaam na mentale mishandeling besproken. En God, wat voelde ik mij voor het eerst echt begrepen! Heel eventjes verdween die schaamte omdat ik maar drieëntwintig jaar ben en op fysiek en mentaal vlak eigenlijk enorm sukkel.

Tegenwoordig lees ik op het internet alleen maar boze en negatieve berichten van volwassenen en ouderen over “de jeugd van tegenwoordig”. Persoonlijk heb ik het gevoel dat deze hele coronacrisis de mens een tikkeltje onverdraagzamer heeft gemaakt: we kunnen niets meer verdragen van een ander, we zijn opgeslorpt in een spiraal van negativiteit, onze tenen lijken langer te zijn geworden.

Behoeftebalken

We lijken te zijn vergeten dat we allemaal maar gewoon mensen zijn van vlees en bloed. Mensen met behoeftebalken die af en toe leeglopen en weer opgevuld moeten worden: we eten, we hebben sociaal contact, we ontspannen. Veel van die balken zijn leeggelopen en kunnen voor onbepaalde duur niet meer opgevuld worden.

Op stress en overprikkeling staat geen leeftijd.

Dat bezorgt ons stress, overprikkeling. Daar staat geen leeftijd op. We moeten af van het stereotiep dat jongvolwassenen nog niets van het leven kennen en geen depressie of burn-out kunnen krijgen. Mijn haar gaat rechtop staan als ik reacties lees – en soms zelf krijg – dat onze generatie geen ellende kent, of dat we ons niet zo moeten aanstellen.

Voor 2021 heb ik dus maar één wens: dat we ons mentale welzijn, zowel jongeren als ouderen, bespreekbaarder kunnen maken.