Leestijd: 3 minuten
Toen Kelly me vroeg of ik eens te gast wilde zijn in haar Bopo Podcast, was mijn reactie: “Als jij denkt dat ik interessant genoeg ben, dan doe ik dat met plezier!” Wat begon als een lacherige opmerking, draaide uit op een geweldig gesprek over mentale gezondheid, privileges, Chair Chaude en zó veel meer. Meer een lezer dan een luisteraar? Deze blogpost vat de podcast hieronder mooi samen.
Hoe het komt dat ik op mijn 22e al bij de Europese Commissie aan het werk ben? Da’s vooral een kwestie van geluk geweest. Terwijl heel wat klasgenoten besloten om verder te studeren, trok ik het werkveld in. Al was dat niet bepaald met veel goede moed, toen ik zag dat een vriendin met een – in mijn ogen – sterker cv en portfolio al een halfjaar aan het solliciteren was. De bal ging aan het rollen toen ik een vacature doorgestuurd kreeg van een voormalig docent, want anders was ik in het midden van een pandemie misschien nog steeds aan het solliciteren.
Ja, de pandemie heeft ook positiviteit gebracht.
Al heeft die pandemie ook positiviteit gebracht, omdat we massaal werden gedwongen stil te staan bij de keuzes die we maakten en de gewoontes die we hadden. Mijn zomervakantie, die gebruikte ik vooral om te reflecteren. Mijn nieuwe gewoontes van wandelen, lezen en schrijven brengen me veel rust, en mijn job zorgt ervoor dat ik geen tijd heb om me te vervelen.
Geen evidentie, maar een uitzondering
Jammer genoeg gaat het niet iedereen zo voor de wind, en was er tijdens de lockdown – terecht – veel aandacht voor onze mentale gezondheid. En hoewel praten een goede remedie is, besef ik zelf maar al te goed hoe moeilijk dat kan zijn. Toen ik mezelf enkele jaren heel erg tegenkwam, kreeg ik mijn gedachten en gevoelens ook niet onder woorden. Terwijl precies dat helpt om alles uit je echo chamber te halen en in perspectief te plaatsen. Dat, en weten dat er iemand naar je luistert.
In mijn puberteit keek ik naar Thuis op tv en speelde in FarmVille op Facebook.
Mijn relatie met eten was gelukkig wel altijd gezond. Iedere avond een verse maaltijd op, en een gezin rond de tafel – wat voor mij een evidentie is, blijkt eigenlijk meer de uitzondering dan de regel. Van dieetcultuur was in mijn leefomgeving geen sprake: op tv keek ik naar Thuis, op Facebook speelde ik FarmVille.
Steentje in de rivier
Het voordeel daarvan is dat ik nu heel zelfzeker ben, maar het nadeel is dan weer dat er heel wat ervaringen zijn die ik wel wil, maar niet helemaal kan begrijpen. Maar laat dat nu net mijn grootste motivator zijn om niet over, maar met mensen te spreken; om mijn platformen in te zetten om hun stem te versterken. Op die manier hoop ik telkens een klein steentje in de rivier te gooien. Of de stroom deze generatie nog zal ombuigen? Dat betwijfel ik. Maar beter laat dan nooit, nietwaar?
Mijn privileges zijn mijn grootste motivator om bij te leren.
Of ik altijd zo zelfzeker ben geweest? Zeker niet. Hoewel ik er nu wel mee kan lachen, had ik vroeger serieuze complexen over mijn acne, mijn borsten, mijn krullen. Terwijl die krullen nu mijn handelsmerk geworden zijn: met stijl haar ben ik gewoon mezelf niet. Ja, die haarverzorging voor mijn krullen of die medicatiekuur voor mijn acne kosten me heel wat tijd en geld, maar ik besef evengoed dat het niet voor iedereen the way to go is.
En plots is het zover
Tijd en geld zijn trouwens niet de enige reden waarom er nog geen fotoboek van Chair Chaude op de markt is, hoewel dat al sinds het prille begin het plan was. Wat me nu nog tegenhoudt, is het gebrek aan diversiteit. Heb ik tot hiertoe vooral jonge, witte vrouwen gefotografeerd, dan is dat omdat het organisch zo gegroeid is. Ik wil niet scouten en bepalen wie wel of niet aan het project mag deelnemen om quota te halen.
Ik wil niet bepalen wie mag deelnemen om quota te halen.
Ook het idee voor The Blind Body Positive Protest ontstond trouwens in de Chair Chaude-studio. Wat begon als een ‘stel je voor’, kreeg algauw concreet vorm. Tot er plots vijftien wildvreemden in hun ondergoed en met een blinddoek in het midden van de Leuvense winkelstraat stonden. Op zo’n momenten voel je hoe sterk je staat als gemeenschap – en hoe goed naakt rondlopen kan zijn voor je zelfvertrouwen.
Meer heks dan we denken
Over het verband tussen body positivity en feminisme wil ik dan weer geen grote uitspraken doen, omdat ik te weinig kennis van zaken heb. Maar je ziet wel enkele grote gelijkenissen: gelijkheid, emancipatie en kwade vrouwen die dingen in brand steken. Misschien zijn we allemaal toch wat meer ‘heks’ dan we denken.
Kelly is ervan overtuigd dat vrouwen zoveel meer in hun mars hebben dan hun strijd om slank te zijn. Als lichaamsbeeld- en intuïtief-etencoach wil ze vrouwen hun eigen kracht leren (her)ontdekken. De Bopo Podcast is een onderdeel van haar website Vetjes Hier En Daar.
Keeping Up With Kilien 
Eén opmerking over '“Misschien zijn vrouwen wel meer ‘heks’ dan ze denken”'