Leestijd: 8 minuten
Nog voor de covidpandemie uitbrak, kreeg ik het lumineuze idee om de toerist uit te hangen in mijn eigen dorp. Little did I know dat je eigen streek verkennen tijdens de lockdown zo’n ding zou worden! Ik leerde niet alleen dat het hier in de buurt heerlijk wandelen is, maar (her)ontdekte ook enkele typische toeristische trekpleisters in Haacht. Misschien de moeite om eens naar hier af te zakken? Ik leid je met plezier rond!
Antitankgracht
We begonnen onze wandeling aan de Oude Hansbrug, waar we onze auto in de straat parkeerden. Ik raad je aan om daar naartoe te rijden, niet naar het adres dat je tegenkomt wanneer je “Antitankgracht” ingeeft op Maps – dat hebben wij in eerste instantie wel gedaan, tot we in de gaten kregen dat we niet aan de onthaalsite uitkwamen.
Aan de onthaalsite beginnen er twee routes: het natuurleerpad (ongeveer vijf kilometer) en de Antitankgrachtwandeling (ongeveer twee kilometer). Wij besloten voor de korte wandeling te gaan en begonnen de bijbehorende bordjes te volgen. Langs de route kunnen zowel de geschiedenisliefhebbers als de natuurfanatici hun hart ophalen: op zes verschillende plaatsen staan er informatieborden over de geschiedenis én de natuur van de Antitankgracht.
En wie goed tussen de bomen kijkt, zal de Heerlyckheid van Roost kunnen ontwaren. Op de fundamenten van dit voormalige kasteel is een houten toren opgetrokken waarin de kleintjes naar hartenlust kunnen klimmen en klauteren. Nu ja, de “kleintjes”… Deze kleine tussenstop maakt de wandelroutes nog kindvriendelijker dan ze al waren.
Ergens onderweg zijn we een beetje verloren gelopen, omdat de bordjes niet helemaal duidelijk aangaven langs welke weg we onze route moesten vervolgen. Op onze dwaaltocht zijn we op verborgen parels gestoten waar we anders nooit terechtgekomen zouden zijn: enkele zandweggetjes bleken de ideale plaats te zijn om even uit te waaien of gezellig te picknicken. Dat je het gevoel hebt helemaal alleen op de wereld te zijn, zal voor veel drukbezette mensen een welkome afwisseling zijn.
Door ons oriëntatiegevoel (lees: onze gps) te volgen, zijn we uiteindelijk terug op het punt van de route beland waar we initieel verdwaald zijn geraakt, waardoor we onze wandeling gewoon hebben verdergezet. Uiteindelijk kwamen we weer op het jaagpad langs de Dijle uit, een onontbeerlijk deel van vele wandel- en fietsroutes. Routes kan je heel eenvoudig zelf uitstippelen, maar voor wie het nóg een tikkeltje eenvoudiger mag, zijn er al heel wat routes voorhanden.
Eindoordeel: De moeite waard! Pas na 23 jaar in Haacht gewoond te hebben, ben ik erachter gekomen dat ook ons dorp best een rijke oorlogsgeschiedenis heeft, waar ons op school nooit iets over verteld werd. Dat de geschiedkundige feiten worden afgewisseld met enkele natuurkundige wist-je-datjes, houdt de route lekker luchtig. Een mooie combinatie van kronkelende bosweggetjes en uitgestrekte jaagpaden op een route van slechts enkele kilometers maakt de wandeling interessant voor een heel breed publiek.
Arboretum
“Het domein van de graaf”, zoals wij het hier graag noemen, tart werkelijk alle verbeelding. Je kan hier in Wespelaar nergens rondlopen zonder dat je ergens een privaat weggetje kruist dat naar dat immense domein leidt. En wanneer ik “immens” zeg, dan meen ik dat ook: ik heb er een persoonlijke rondleiding gekregen van een oude rot in het vak, sprak met de directeur van het Arboretum en werd door de tuinen geleid door de tuinman zelf, en nog heb ik het gevoel dat ik slechts het topje van de ijsberg heb ontdekt.
Maar als er één topje het ontdekken waard is, dan is het het Arboretum van Wespelaar. Liefhebbers en experts halen hun hart op in een van de beste arboreta van Europa – zeg nu nog eens dat hier niets te beleven valt – maar ook gezinnen zijn hier welkom voor hun wekelijkse wandeling.
Helaas zijn niet alle foto’s die je hier ziet gemaakt in het Arboretum, maar ook op de rest van het domein van de familie De Spoelberch. Het Arboretum kan je doorheen het jaar bezoeken (alleen zijn de openingstijden vrij beperkt), de rest van het domein is alleen toegankelijk voor het publiek tijdens Openmonumentendag.
Wat ik zei over die beperkte openingsuren? Je kan door het park struinen van mei tot november, en dat alleen op woensdag en zondag. Een ongelooflijk jammerlijke zaak, want zo wilde ik er eens op een zaterdag een huwelijksreportage gaan schieten, maar dat kon enkel als we betaalden voor een gegidste rondleiding. Het is dan wel de bedoeling dat het park niet overstroomd wordt door toeristen, maar zo’n prachtig park kan je toch niet voor jezelf houden?
Wanneer je dan toch in het Arboretum bent en iets meer te weten wilt komen over de bomen die er staan, kan je aan de receptie een brochure ophalen. Geen saaie folder met specificaties die toch niemand onthoudt, maar een grondplannetje met wegwijzers naar dé toppers van dat moment. Welke bomen staan er in bloei en moet je dus zeker gezien hebben? Dat vertellen ze je met plezier! Daarnaast geven ze iedere maand een nieuwe brochure uit, waardoor elk bezoek toch net dat tikkeltje anders is.
Eindoordeel: Het is zo onwaarschijnlijk jammer dat je op een jaar tijd maar zo’n vijftig kansen hebt om het Arboretum te bezoeken. Het is een prachtig park waar je het niet zou verwachten, dat toch heel goed bereikbaar is. Je kan er uren rondlopen zonder te verdwalen, en uitrusten kan ook op de verschillende bankjes die ze her en der hebben neergeplant (pun intended). Hoewel het Arboretum het hele jaar door charmant is, wordt die charme nog eens extra in de verf gezet aan het begin en het einde van het seizoen, wanneer de magnolia’s in bloei staan of de kruinen net bruin beginnen te kleuren.
Brouwerij van Haacht
De ingang van de Brouwerij van Haacht – die ironisch genoeg op grondgebied Boortmeerbeek ligt – is moeilijk te missen. Het was dan ook impressionant om eindelijk eens door de poorten te wandelen waar ik quasi dagelijks voorbijrijd. Toch zou je op het eerst gezicht niet kunnen vermoeden dat het terrein van de brouwerij zo groot is, zelfs niet wanneer je langs de spoorlijn het station van Haacht binnenkomt.
Aan de ingang stonden twee sympathieke vrouwen me op te wachten: een verrassing wanneer je een bierbrouwerij binnenstapt, maar wel een aangename. Alsof een volledig vrouwelijk gezelschap nog niet genoeg opviel, trokken we een fluohesje aan en begonnen we aan de rondleiding. Die begon al in de inkomhal, waar alle producten tentoongesteld staan. En dat hun aanbod veel uitgebreider is dan het alom bekende Primus – toen ik eens aan een Griek vertelde dat ik uit Haacht kwam, was zelfs zijn eerste reactie: “Ah, van het bier!” – daar zijn ze in de brouwerij terecht heel trots op.
“Waar we hier ook heel erg trots op zijn, is dat wij een volledig Belgisch, onafhankelijk en familiaal bedrijf zijn”, vertelde de gids me met fonkelingen in de ogen die ze tijdens de hele rondleiding niet zou verliezen. Die was trouwens heel goed opgesteld: van de ingrediënten tot het eindproduct word je als bezoeker door het heel brouwproces geloodst. En aangezien ik daar nog helemaal niets over wist, heb ik heel veel kunnen bijleren.
Over de hele site wandelden we van gebouw naar gebouw – en dat waren er zoals gezegd meer dan ik had kunnen vermoeden – en onderweg werd toegankelijke, technische uitleg afgewisseld met leuke anekdotes. Zelfs als je, net als ik, geen grote bierdrinker bent, is een rondleiding in de Brouwerij van Haacht allerminst saai. De gids vertelt niet alleen transparant, maar bovenal enthousiast hoe bierbrouwen er nu eigenlijk aan toegaat.
Een rondleiding in een brouwerij eindig je uiteraard met een bierproeverij, en waar kan je dat (onder normale omstandigheden) beter doen dan in Brasserie Brouwershof, letterlijk aan de overkant van de straat? Wist-je-datje: hoewel de Brouwerij van Haacht haar producten op verschillende verkooppunten aan de man brengt, is Brasserie Brouwershof de enige plek waar je een dagverse Primus mét gist kan drinken. Voor de liefhebbers!
Eindoordeel: Als er één boegbeeld voor Haacht is, dan is het wel de Brouwerij. Ik ben dan ook blij dat ik die eindelijk eens bezocht heb. Degenen die geïnteresseerd zijn in Belgische, onafhankelijke familiebedrijven of bierbrouwen, kan ik een bezoek zeker aanraden. En de anderen verwijs ik met veel plezier door naar de overkant van de straat voor een bierproeverij in Brasserij Brouwershof!
Local loves: mijn wekelijkse wandeling
Beginnen doe je op de Donkstraat. Na daar tien jaar gewoond te hebben, werd het weleens tijd om te achterhalen wat een ‘donk’ nu eindelijk is: een zandhoogte bij een moeras of een rivier. Het kanaal Leuven-Dijle een rivier noemen lijkt me ietwat overdreven, maar niettemin loopt er een fijne wandelroute langs, die ik na al die jaren wel op mijn duimpje ken. Zo ontdekte ik dat tussen huisnummer 60 en 62 een klein voetweggetje schuilgaat: het Hoogblokpad. Sla je hier af naar rechts, kom je plots tussen weides en achtertuinen terecht. Met een beetje geluk spot je op een kluitje paarden, geiten én koeien!
Aan het einde van de weiden begint het Bospad. Die laat je niet links, maar rechts liggen, en je wandelt nog een eindje rechtdoor. Waar de straat weer begint, sla je af naar rechts, tot je op de pas aangelegde Korteweg komt. Mocht je willen genieten van het uitzicht van nieuwe klinkers – ik betwijfel het, maar toch – dan kan dat op het bankje dat naast de weg is neergeplant. Of je wandelt nog een stukje rechtdoor, tot je op de wasserij botst; daar sla je af naar rechts. Toegegeven, dit stukje over straat is het minst interessante gedeelte van de wandeling, maar dan hebben we het gelijk achter de kiezen. Ondertussen is de Geveldestraat – de eerste straat naar rechts – in het zicht gekomen. Sla daar af om snel weer het bos in te wandelen, of uit te rusten op het volgende bankje.
Vanaf hier begint het genieten pas echt. Omgeven door de bomen hoef je maar één weg te volgen. Doordat je onmogelijk kan verdwalen, heb je aandacht te over om aan de omgeving te schenken. Kom je op een kruising waar je noch links noch rechts in mag slaan (er staat een wegwijzertje van de Brouwerswandeling en de Knooppuntwandeling), dan ben je op de goede weg. Misschien kan je hier even op het bankje gaan zitten om te luisteren hoeveel verschillende vogels je kan horen fluiten? De stevige stappers lopen ook hier gewoon rechtdoor, tot je op de volgende Y-splitsing komt. Volg de bocht naar links, of dezelfde wegwijzertjes die je eerder al tegenkwam, de Hollestraat op. Je bent nu recht op weg naar de Vaart.
Loop het bergje dat naar het jaagpad loopt op en geniet van de stralende zon op je snoet. Je zal zien dat je aan knooppunt 120 uitgekomen bent. Wandel je naar links, kom je nog een picknickbankje tegen, maar deze keer moet je naar rechts. Vergeet de talrijke wandelaars en fietsers die je passeert geen goeiedag te wensen! En ben je net als ik een echte hondenspotter, dan zijn hier je kansen het grootst. Bij de volgende straat naar rechts wandel je het jaagpad weer af. Loop je op het einde van de Heistraat tegen een kapelletje aan, dan ben je helemaal juist. Sla hier af naar rechts, zodat je weer in de Hollestraat terechtkomt. Loop je helemaal tot op het einde, kom je weer op de Y-splitsing waar je daarnet naar links gewandeld bent.
Maar je kan ook links afslaan, over een bruggetje dat aan het einde van het veld over het beekje loopt. Doe dat maar, zodat je op een prachtig paadje terechtkomt dat helemaal tussen de bomen kronkelt. Loop je aan het einde van dit paadje naar rechts, dan kom je in de wei tussen de koeien terecht, dus loop lekker naar links. Als je hier gewoon rechtdoor gaat, zal je zien dat je niet veel verder naar rechts kan inslaan, het Bospad op dat je daarstraks nog gewoon voorbij gewandeld bent. Nog een koeienwei – niet gek dat hier in de zomer zoveel geloei te horen valt – brengt je in de Elleveldweg. Sla je aan het einde daarvan af naar rechts, ben je weer in de Donkstraat aangekomen. En dan kan de wandeling van voren af aan beginnen!
Keeping Up With Kilien 