Leestijd: 3 minuten
Het is quasi onmogelijk dat je het nog niet hebt zien passeren, maar mijn vriend Ben en ik hebben samen een documentaire over asielhonden gemaakt! Naast de teasers en de persberichten die de afgelopen tijd de revue passeerden, deel ik in deze blogpost nog enkele vaakgestelde vragen en behind the scenes die de pers niet haalden.
Toen we Zo Herder, Zo Hond op Werelddierendag lanceerden, hadden we geen idee van de reacties die we konden verwachten. Natuurlijk regende het op de avant-première complimentjes van onze vrienden en familie, maar wat zou de rest van de wereld zeggen? Blijkbaar redelijk wat, want de acht artikelen die in de (online) kranten en magazines verschenen en de tientallen shares op Facebook waren niets dan lovend.
Toch was het voor mij en Ben de eerste keer in meer dan zes jaar dat we samen onze schouders zetten onder zo’n groot project, waar we uiteindelijk meer dan negen maanden lang elk weekend – naast onze vaste job – mee bezig zijn geweest. Redelijk halsoverkop stortten we ons in dit project, zonder dat we eigenlijk budget of publicatieplannen hadden. Of we dan van plan waren de documentaire ergens te verkopen? Dat blijkt niet zo makkelijk te zijn. Maar een mooi visitekaartje voor een eventuele mediasamenwerking in de toekomst, is het natuurlijk wel.
Hoe we er dan op gekomen zijn om een documentaire te maken over asielhonden? Dat begon toen we eind vorig jaar nogal tegenstrijdige nieuwsartikels op het spoor kwamen. Enerzijds zouden er tijdens de coronacrisis meer honden dan ooit in asielen belanden, maar anderzijds zouden er ook meer honden geadopteerd worden. Omdat ons hondenhart bloedde toen we dat lazen, en omdat we later zelf een asielhond zouden willen adopteren, besloten we ons in het onderwerp te verdiepen.
De zoektocht naar antwoorden leidde ons als vanzelf naar heel interessante interviewees. Zo spraken we voorzitters van dierenasielen, hondentherapeuten en adoptanten, tot we het gevoel hadden dat het verhaal rond was. En hoewel ik het vanuit mijn journalistieke achtergrond heel belangrijk vond om ook kritische stemmen te laten horen, bleek iedereen het eigenlijk met elkaar eens te zijn.
Want de schrijnende waarheid is dat honden wel degelijk coronaslachtoffers geworden zijn en dat pups na een paar maanden alweer in het asiel belandden. Al merkten de hondentherapeuten op dat het geen recent fenomeen is dat honden steeds moeilijker te herplaatsen zijn. En net daar is een belangrijke rol weggelegd voor opvanggezinnen die honden tijdelijk opvangen, bijvoorbeeld wanneer ze uit het buitenland komen.
Om te kijken of een hond in haar leven zou passen, besloot Astrid Mattelaer om ook opvanggezin te worden. Ze werd meteen verliefd op Bobby, en besloot hem na een tijdje ook officieel te adopteren. Hoewel Bobby in het begin – net zoals heel wat honden met een verleden – heel angstig bleek, werd het adoptieproces voor haar vooral een dankbare ervaring. Heel anders is het verhaal van Aster, die Bando uit Roemenië adopteerde. Ook hij bleek zo angstig te zijn dat het voor sociale en financiële problemen begon te zorgen. Of ze uiteindelijk besloot om Bando te houden, ontdek je in onze documentaire Zo Herder, Zo Hond.
Enkele dagen voor de lancering besloten we ook een avant-première te organiseren, om samen met vrienden en familie te kunnen vieren dat onze documentaire na maanden hard werken eindelijk af was. Na een avond op een mooi versierde locatie en met goed uitgekozen hapjes van mijn vriendin Louise van Food For Any Mood deden onze wangen zeer van een hele avond te staan glunderen.
En wat deze documentaire dan met ons als koppel heeft gedaan? Eerlijk toegegeven heeft het de zin om opnieuw samen iets te ondernemen alleen maar aangewakkerd. Iemand die zo perfectionistisch is als ik, geeft niet snel of graag werk uit handen, maar ik wist perfect wat ik van Ben kon verwachten, waardoor ik me volledig op mijn eigen taken kon focussen. Ja, ik heb hem in de laatste fase wat achter de veren moeten zitten om de deadlines te kunnen halen, en de weinige vrije tijd die we samen hadden ging voor een groot deel naar de documentaire, maar toch denken we nu al na over een volgend onderwerp…
Keeping Up With Kilien 